Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Marjolein
For English, click here
∞∞∞ Zoals hij daar zit. Ellebogen op tafel, overhemd half open, hoofd boven zijn bord, lepel in de linkerhand. Klaar om haar culinaire experiment te proeven. Hij bewoog zijn lepel naar het bord en ze keek naar de hap die hij wilde nemen. Uren geleden was de knop omgegaan. Terwijl ze nadacht over het avondeten, had ze zich ineens afgevraagd hoe vaak ze dit eigenlijk wel niet had gedaan. Bedenken wat te eten, recepten zoeken, boodschappen doen, in de keuken staan met Sophietje scharrelend om haar heen, soms gezellig kletsend, soms dreinend en zeurend. Weer had ze die scherpe pijn gevoeld en zich schokkend gerealiseerd dat ook dat voorbij is. Dood betekent echt nooit meer. Ze was opgestaan en had naar buiten staan staren en haar oog was gevallen op de paarse bloemen in de tuin. Toen ze hier net woonden had ze opgezocht wat het was. Monnikskap. Giftige inheemse plant. Dodelijk bij twee tot drie gram van de blaadjes of één a twee gram van de stengel.
Ineens was daar het plan. De bloemen lijken wel wat op violen, dacht ze, en die zijn eetbaar. Ze googlede en vond ‘Viooltjesrijst met paddenstoelen’. Dat klonk lekker. Hoelang geleden was het dat ze paddenstoelen hadden gegeten? Sinds Sophie met de pot mee at, had ze die niet meer op tafel gezet. Kinderen houden doorgaans niet van champignons. Nu kon het weer. Met een wee en wrang gevoel had ze haar vlijmscherpe mes in de bloemen gezet. Toen zag ze al voor zich hoe Maurits zou kijken. Nu zat hij daar en keek inderdaad verlangend naar zijn bord. De smaak is werkelijk bitter, dacht ze toen ze haar hap had doorgeslikt en keek of hij het lekker vond. ∞∞∞
Ik ben begonnen met de Schrijversacademie. Ik wil ontdekken of ik ook fictie kan schrijven. Een kinderboek bijvoorbeeld of gewoon, een prachtig verhaal. Voor mijn eerste schrijfopdracht moest ik een foto van iemand zoeken en daarbij allerlei vragen beantwoorden. Vervolgens moest ik op basis van al die antwoorden een tafelscène schrijven uit een thriller of een romantisch verhaal. Dit verhaaltje ontstond toen. Over Marjolein, haar man Maurits en hun overleden dochtertje Sophie.
Ik was helemaal niet van plan om te schrijven over iemand wiens dochter overleden is en ik was heel verbaasd dat dat toch gebeurde. Zit het dan zó in mijn systeem dat dat er onbewust uitkomt? Ook in mijn fantasie, als ik gewoon maar wat zit te verzinnen? Ik ben gauw naar de volgende schrijfopdracht gegaan, maar toen bleek dat ik verder moest met dit personage. Ik zit dus even vast aan Marjolein met haar kleine Sophie. Ik voel verzet.
Ik ben maar gaan fietsen. Ik voelde me boos en verdrietig en kon er de vinger niet opleggen waarom. Fietsend bedacht ik dat het zo geniepig is. Dat de dood van je kind kennelijk zo in je gaat zitten dat het deel van je wordt. Of je dat nou wilt of niet. Ik haat het Freudiaanse eraan, het onbewuste ervan, en het feit dat het me dus niet lukt: het achter je laten. Het heeft me weer ingehaald, zelfs in mijn fantasie en ik zal ook dat dus moeten accepteren. Het is deel van wie ik ben en misschien is voor mij een personage van wie een kind is overleden, wel een heel normaal personage, net als wie dan ook.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met Marjolein.
Ineke 
Pingback: Marjory – Ineke Marsman-Polhuijs