Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Buiten begint er
Terwijl ik op het allerlaatste moment werk aan een lied dat ik vandaag moet inleveren voel ik mijn rug jengelen en de grauwe buitenlucht lonken. Ik besluit toch nog even naar buiten te gaan voordat ik de paprika’s ga snijden en de avondmaaltijd klaarmaak.
Ik doe iets wat ik normaal nooit doe en loop met oortjes in de straat op terwijl ik mijn jas probeer dicht te doen. Ik voel me zoals ik eruitzie, maar moet en zal even naar buiten. Ik heb het mezelf beloofd.
Terwijl ik luister hoe Sven Kokkelman de Europese politiek ondertitelt waar zijn gast al teveel bekend veronderstelt en ik me verbaas over hoe koud het eigenlijk is, flitst door me heen dat ik die blog nog steeds niet heb geschreven.
Ik baal van mezelf. Van de drukte. Van dat ik het moment niet gepakt heb toen mijn liederen uitkwamen. Van dat het leven voorbij lijkt te razen en ik vooral vaak ineens constateer dat het alweer negen uur is. Tijd voor thee met de kinderen. Zoals ook nu.
Ik had beloofd meer over mijn liedjes te zullen schrijven, maar ook nu kan ik niet veel meer doen dan die belofte herhalen. Ik ga er meer over schrijven. De reacties druppelen binnen. Het is bijzonder wat de liederen doen voor allerlei verschillende mensen. Dat kan ik wel vast zeggen.
Dus toch een blog, omdat ik iets wil laten horen. Omdat ik wil zeggen dat ik het ga doen. En omdat ik tijdens die wandeling ineens stilstond. Nog een keer keek. En het echt zo was. Daar, in die kou, stonden alweer narcissen in de knop.
Stevige stengels, wachtend tot ze open mogen en uitbundig lente aankondigen. Waarover ik de laatste weken iedere dag zong, omdat ik ‘Altijd komt de lente’ op een poëzieavond in Nijmegen zou zingen en ik dat dus heel veel oefende.
Ik tokkelde wat af. Soms huilend, omdat ik sinds november toch weer meer bezig ben dan anders met wat er zeven jaar geleden allemaal gebeurde. Het is opnieuw minder zwaar dan het jaar ervoor. Het wordt gewoner, ze is deel van mij.
Maar de narcis, in het Zweeds Paaslelie, wees me heel helder op onze Lelie, onze Susan Amanda Marsman.
Dan wil ik toch weer even schrijven. Ook omdat ik de afgelopen weken weer een aantal keer naar het postkantoor liep met een boek. Voor een ouder of grootouder van nog zo’n kostbaar kleintje dat gemist wordt. Dan ben ik blij dat de lente altijd komt. En er hoop is, ook al voel je geen…
Mijn liederen kun je hier vinden: Spotify of YouTube. Boeken en cd hier verkrijgbaar.
Ineke 