Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Geur
For English, click here
Ik zit in de auto op weg naar de muziekwinkel. Een snaar op mijn nieuwe gitaar is geknapt toen ik hem iets te gedachteloos aan het stemmen was en omdat dit een bijzondere gitaar is, heb ik een bijzondere nieuwe snaar nodig. De volgende dag moet ik erop spelen en ik heb het al te lang uitgesteld, dit autoritje. Ik laat de radio bewust uit. Even stilte op deze hectische dag.
Ik geniet niet erg van autorijden, maar vandaag wel. Eindelijk doe ik wat ik al zo’n tijd had uitgesteld. Straks kan ik weer los op mijn nieuwe gitaar. Het is mooi weer, niet al te druk op de weg en eigenlijk is dit zo’n moment van ‘verstand op nul, blik op oneindig’ en dat heb ik even nodig.
Plotseling ruik ik iets en gaan er vanbinnen alarmbellen rinkelen. Ineens ben ik twee en een half jaar terug in de tijd.
Amanda.
Ik ruik de geur die verbonden is aan mijn meisje en kan ineens aan niemand anders meer denken. Herinneringen en gevoelens overspoelen me. Ik zie mezelf terug in haar kamertje. Ik zit weer bij de wieg me te verwonderen, liefde te voelen, verdriet te uiten. Ik neem haar weer in mijn handen en draag haar opnieuw op aan Hem die haar haar korte leven schonk.
Ik schrik hier behoorlijk van en zou het liefst als een klein kind willen brullen. Zelfmedelijden en kordaatheid strijden om de voorrang. Het zou goed zijn om weer eens te huilen, denk ik, maar het komt me nu niet goed uit. Ik ben op weg naar de muziekwinkel vol stoere creatieve mannen en ik voel me daar vaak een kneus die amateuristisch plukt aan snaren en ramt op toetsen. Een betraand gezicht en rode ogen helpen dan niet.
Dit is weer zo’n golf waar de rouwboeken het over hebben. Een golf verdriet die onverwachts met grote kracht over je heen spoelt en ervoor zorgt dat je je evenwicht en oriëntatie helemaal kwijt bent. Maar het is niet alleen maar naar en verdrietig. Ik voel ook diepe vreugde. Deze geur maakt me blij, want zij maakte me blij. Ik voel me weer even kersverse moeder van mijn kleintje en eventjes is ze heel dicht bij mij.
Ik zucht diep. Kordaatheid wint. Ik kan het me niet veroorloven nu te gaan zitten weeklagen. Ik dank voor dit moment omdat haar ruiken haar ervaren betekent en ik haar zo mis en dat weer even voel. Maar mijn lijstje moet afgewerkt en er staat veel op vandaag. Ik laat mijn gitaar repareren en voel me weer even thuis en niet thuis in de grote muzikantenwereld. Dan rijd ik terug. Naar huis. Naar mijn levende kinderen die elk mijn begeleiding en aansporing en liefkozing nodig hebben. Ik koester dit moment van herinnering en vertel het ’s avonds aan mijn Lief. Wat ben ik blij met haar geur en dat ik die weer even rook. Geur vol herinneringen. Geur van mijn kind.
Ineke 
Mooi en zó herkenbaar Ineke!
Liefdevolle groet,
Moeder van Maritha
14-05-1992….13-01-1993
LikeLike
Wat fijn Joan en tegelijk natuurlijk niet. Maar je begrijpt wel wat ik bedoel, denk ik ❤️
LikeLike
Hoi Ineke,
Die golven van verdriet, wat zijn die soms intens he.
Persoonlijk vind ik het soms ‘fijn’ om ze te ervaren.
We vergeten ons kindje nooit, maar het leven gaat verder en dan lijk ik het soms kwijt te raken.
Ineens zie ik dat lieve kleine gezichtje weer voor ogen en weet ik, jou vergeet ik nooit!
6 februari 2017 werd ons zoontje Jonah geboren en thuis gehaald bij zijn Vader, voor altijd thuis zonder pijn en verdriet. Zo veel kindjes in die tijd, die overleden zijn rondom de geboorte.
Bedankt dat je deze blog schreef, een stukje herkenning en ruimte voor tranen bij mij.
LikeLike
Hoi Annemieke,
Wat fijn om je reactie te lezen! Wat herkenbaar ook.
Je hebt dus nog maar net de derde geboortedag van Jonah achter de rug. Voor altijd je zoon, gelukkig inderdaad voor altijd veilig. Dat geeft mij ook rust. Veel liefs!
LikeLike