Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Zelf leren doen
For English, click here
Nog vier dagen en dan zitten ze weer allemaal thuis, bedacht ik me gisteravond. Hoewel de vakanties uiteindelijk eigenlijk altijd prima te doen zijn met alle kinderen over de vloer, voel ik van tevoren toch altijd lichte stress. Een druk om er nog even het beste van te maken nu ik nog zonder iets te regelen de deur uit kan, mijn gedachten af kan maken zonder ‘mamma, mamma, mamma’ ertussendoor en muziek kan maken zonder gezucht als achtergrondkoor.
Ik bedenk dat ik moet plannen wat ik ga doen de komende dagen. Alle opdrachten van de Schrijversacademie maken tot en met half januari, mijn boek promoten – het zou fijn zijn als ik uit de kosten kwam -, dat ene muziekstuk in mijn vingers zien te krijgen, en blogs schrijven. Het is toch weer eens tijd om iets van me te laten horen en het moet vandaag. Of morgen. Daarna heeft er alweer minstens één kind thuisonderwijs en vrijdag hebben ze al vrij. Misschien dat er nog een museum is waar ik met ze heen kan gaan, maar ik vrees dat we weer een maandje Netflix en/of Disney+ nemen en gaan koken en bakken bij wijze van bezigheidstherapie.
Maar vandaag dus nog niet. Vandáág kan ik schrijven, gedachten zonder onderbrekingen afmaken, creativiteit laten stromen. We hebben inmiddels afgesproken dat de studeerkamer ’s ochtends weer van mij en ‘s middags van mijn Lief, dus ik besluit me snel te installeren. De telefoon gaat. Mijn brugklasser vergat iets wat nodig is voor de toets. Ik vind dat kinderen hun eigen boontjes moeten leren doppen, maar dit kind is elf en heeft veel moeite met stresshantering. Ik denk even na en besluit tegemoet te komen en het in de kleine pauze naar school te brengen.
Terwijl ik mijn spullen naar boven breng, loop ik door de chaos van zijn kamer naar zijn bureau en vind daar niet wat hij nodig heeft. Ik app dat. Een levendige discussie volgt. Na een half uur zoeken besluit ik dat ik dus niet kom, dat hij zelf kan komen zoeken of zonder dit document de toets moet maken.
Dan appt een ander kind dattie nodig naar de dokter moet, waar het zelf voor had moeten bellen, maar dat vergeten is te doen. Aangezien het hele gezin er baat bij heeft als dit probleem snel opgelost wordt, sluit ik me aan in de telefonische wachtrij van de huisarts.
Al toen de oudste naar de middelbare school ging, kwam ik erachter dat je job als ouder niet perse eenvoudiger wordt als je kinderen ouder worden. Kon je eerst nog redelijk bepalen wat je wanneer met wie en waar ging doen, nu willen ze dat allemaal zelf bepalen en komt het meer dan eens voor dat ik op meerdere plekken tegelijk zou moeten zijn. Wat ik uiteraard niet doe, maar toch. Het is niet leuk om steeds ‘nee’ te moeten zeggen.
Ik las laatst dat je als ouders vaak je liefde laat zien door middel van dingen doen voor je kind, maar dat dat naarmate ze ouder worden, zou moeten veranderen in: je kinderen het zelf leren doen. Dat laatste kost veel meer tijd dan het eerste.
Terwijl ik een uur later dan ik wilde mijn computer start om te beginnen met schrijven, hoor ik op de radio dat premier Rutte vanavond hoogstwaarschijnlijk zal vertellen dat de kerstvakantie niet vrijdag maar morgen begint en niet twee weken maar vijf weken zal duren. Ik moet mijn gedachten dus snel afmaken vandaag. En misschien eerst maar gaan wandelen. In mijn eentje. Omdat het nu nog kan en omdat het helpt om wéér te schakelen. Dit is een kans Ineke, geen streep door je plannen (nou ja, een klein beetje). Het is een kans om ze weer meer dingen te leren zelf te doen.
2 Comments on “Zelf leren doen”
Geef een reactie
Ineke 
Dag dochterlief, wat een herkenning…….
Maar ga aub zo door :Opvoeden tot zelfstandige en verantwoordelijke mensen .En idd nee zeggen is echt niet leuk…..Sterkte
LikeLike
Pingback: Learning to Do Things Themselves – Ineke Marsman-Polhuijs