Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Boksbal
For English, click here
‘Stomme mamma’
‘Je begrijpt het niet!’
‘Ik kan het niet!’
‘Bemoei je er niet mee!’
Op mijn tenen loop ik langs pratende laptops
in de hoop dat niemand me iets vraagt.
Ik hoor gezucht, gemopper, gemamma en gedram
en probeer het te negeren.
Mijn steevaste antwoord: ‘ik wacht tot je me iets vriendelijk vraagt’
komt me veel te vaak uit mijn mond.
Als emoties hoog oplopen, wordt beleefdheid kennelijk tijdelijk uitgeschakeld.
Gisteren voelde ik me net een gepest schoolkind toen ik voor de zoveelste keer een woede-uitbarsting over me heen kreeg.
‘Het is niet persoonlijk’, fluister ik tegen mezelf.
Het is niet op mij, maar op het schoolwerk gericht, en op de verwachtingen die niet eenduidig, gestructureerd en logisch worden gecommuniceerd en op teveel verschillende manieren.
Ik ben noodgedwongen conciërge, docent/juf en surveillant geworden, maar blijf daarnaast ook grootste fan, coach en verzorger.
Ik voel me een boksbal. Want waar ga je heen als je kind bent en iets niet snapt? Waar ga je heen als iets moeilijk is? Als je boos bent? Teleurgesteld? Als je je onrechtvaardig behandeld voelt? Als je met je eigen falen wordt geconfronteerd? Als je bang bent?
Precies.
Naar mamma.
‘Ja schat, ik heb inderdaad Nederlands gestudeerd. Maar nee, ik snap die cito’s ook niet’. Ik ben goed in het opsporen van meerduidigheid en die bevindt zich hier voor mijn ogen. Ik snap je, mijn kind.
‘Nee, het boeit me niet, de scheikundige samenstelling’, al ben ik blij met je enthousiasme en ‘nee, ik weet ook niet waarom de kahootquiz niet werkt en het is echt rot dat je nu die toets niet kunt maken, zeg’.
‘Ik denk dat je die docent maar wéér moet mailen.’
‘Heb je geen studiewijzer?’ ‘Staat het niet op ELO?’ ‘Heb je al in je mailbox gekeken?’
‘O, je moest er een verslag van schrijven!’ ‘O, je moest het opnemen!’ ‘O lieverd. Ja, dan moet je nog een keer 10 kilometer fietsen’. Ook de gymdocent wil bewijs.
Ik wil zelf een boksbal hebben. En ik wil terug naar mijn vorige positie. Die van een kopje thee en een koekje. Van veilige basis zijn van waaruit ze de wereld in gaan, of aan hun huiswerk kunnen beginnen. Van de woonkamer voor mezelf en dan piano, gitaar en dwarsfluit spelen, liedjes maken, verhalen schrijven en studeren.
Ik ben toe aan vakantie. Mijn kinderen ook. En ik ben niet de enige, want gisteren schreef ik uit bijna-wanhoop op Facebook: ‘Ik ben geen stomme mamma. Ik ben hooguit een stomme juf. En toe aan vakantie. Of een studiedag. Nog vier dagen…’
Ik bleek niet de enige te zijn. Vandaar dit blogje, en zoals we hier altijd zeggen als we iets echt stom en vervelend vinden maar ook wel weten dat het niet het einde van de wereld is: ‘Ik verdien de zieligheidsbokaal’. Voor boksbal zijn.
Ineke 
Pingback: Punching Ball – Ineke Marsman-Polhuijs