Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Foto’s/Vaderdag
For English, click here
Ik ben de foto-albums aan het bijwerken. Deze week plakte ik voor de derde keer de foto in van toen ze hoorden dat ze een broertje of zusje kregen. De blijdschap en het enthousiasme spat ervan af naast bordjes met beschuit met muisjes. We krijgen een baby! Wetend hoe fout dit allemaal zou aflopen, schrijf ik erbij hoe het kind voor wie dit album is reageerde en vraag me af waarom ik dit ook alweer doe.
Ik voel woede groeien. Dit was dus niet waar we voor gingen. Kijk nou hoe enthousiast ze zijn. Ze krijgen andere kamers om ruimte te maken. Ze bereiden zich voor om dit kindje te verwelkomen. Wat keken we uit naar deze baby. Maar het is inmiddels drie jaar later. Ik weet al wat ons te wachten staat: een moeilijke vakantie in Duitsland waar de groeiachterstand van Zusje als het zwaard van Damocles boven ons hangt en kort daarna het vernietigende nieuws dat onze dochter stilletjes in mijn buik overleed.
2017 is gewoon een rotjaar. Het liefste sla ik dat jaar in alle albums over. We maakten minder foto’s in die tijd, maar op de foto’s die er zijn, lijkt rouw als een zware sluier over wat er zich afspeelt heen te liggen. Het voelt bijna nep om er leuke verhaaltjes bij te schrijven, maar ik weet dat het míjn woede, pijn en verdriet is, niet persé dat van hen. We probeerden er het beste van te maken en ze een fijne jeugd te geven terwijl we ondertussen ook wel weten wat de naam van deze website zegt: we zijn zo gebroken als wat en proberen echt te zijn. Kinderen voelen het haarfijn aan als er iets is dus je kunt maar beter eerlijk zijn.
Terwijl ik de foto’s inplak besef ik opnieuw dat dit níet was wat wij in gedachten hadden voor onze kinderen. In plaats van met een baby leren omgaan en later een eigenwijs peutertje, moesten we ze leren rouwen en leven met gemis. Dit maakt deel uit van ons gezinsleven, van hun jeugd. In mijn hoofd hoor ik Boudewijn de Groot over de zouteloze praatjes en besluit een liefdevol maar eerlijk verhaal te schrijven, hoeveel moeite het me ook kost. Dit hoort erbij.
Al heb ik in de loop van de tijd mijn ziel tot rust gebracht, zoals de bijbel dat zo mooi zegt en al zie ik wat voor moois ontstond uit alle ellende, toch sluimert nu toch die woede weer even en moet ik daar opnieuw een weg in vinden. Het is gewoon zo ontzettend stom om te moeten schrijven dat er een baby komt terwijl je weet dat die baby overleed en vervolgens foto’s inplakt van het strand waar de kinderen in het zand ‘Amanda’ hebben geschreven, omdat zij op dat moment thuis ligt opgebaard.
Vandaag is het voor de derde keer sinds die tijd Vaderdag. Ik schreef aan mijn Lief: ‘Wat ben ik trots op jou. Je bent een hele goede vader voor … (en schrijf de namen van onze levende kinderen) en van Amanda en een vaderlijke man voor zoveel anderen.’ Opnieuw borrelt de boosheid op die me deze weken overvalt. Je bént haar vader, maar je kunt geen vader voor haar zijn.
‘Ik ga even langs het graf’, zegt mijn Lief een paar uur later. Ik zat in de tuin wat te lezen. Ineens realiseer ik me dat hij hetzelfde voelt als ik en het voor mij tijd is om even te schrijven. Hij is voor altijd haar vader. Zij is voor altijd mijn dochter. Straks komen de oudste kinderen en gaan we barbecueën. Ik denk dat ik eerst maar eens even broken but real ga zijn bij de Vader van alle vaders. Want soms moet je eerst even stilstaan bij wat mist. Zodat je vervolgens kunt genieten van wat je hebt.
4 Comments on “Foto’s/Vaderdag”
Geef een reactie
Ineke 
Ja, zo’n foto hebben wij ook… het geluk en de blijdschap spatten er vanaf. En dat gevoel van: dit hebben we niet zo gewild en gehoopt… ook zo herkenbaar… Sterkte hoor Ineke! En ook voor je man.
LikeLike
Dank je wel, wat lief. En wat verdrietig dat jullie dat ook hebben. Pijnlijk he om terug te zien. Liefs
LikeLike
Ja, dat vergat ik er nog bij te typen. Maar inderdaad, die foto doet zo’n pijn… Ik vind het echt superknap van je dat je ondanks dat toch ook dat gedeelte in de fotoboeken voor je kinderen aan het verwerken bent!
LikeLike
Pingback: Photo’s/Father’s Day – Ineke Marsman-Polhuijs