Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Echt nooit alleen
For English, click here
‘Hoe gaat het nu met je?’ vroeg de presentatrice. Terwijl ik de tranen uit mijn ogen wrijf, zeg ik: ‘Ja, goed!’ en vertel hoe zwaar het was en hoe ik mijn weg vond. Op 13 september kwam er een stukje van mijn verhaal in het programma Ik mis je op televisie. Ik kon het zelf niet zien op het moment dat het uitgezonden werd, omdat ik dienst had als aanbiddingsleider in de kerk. Maar toen de dienst afgelopen was, fietste ik naar de begraafplaats, ging op het bankje vlakbij Amanda’s graf zitten en keek naar de uitzending.
Ze hadden me een jaar geleden hiervoor gevraagd en het interview was al een paar keer uitgesteld, maar op 18 mei, een dag voor mijn verjaardag, was het dan zover. De kou waar ik steeds tegenop had gezien, bleef uit. Het was prachtig, zonnig weer en ondanks alle afstand wegens corona, hadden we een mooi, intiem gesprek. Het was fijn om nog eens heel uitgebreid te vertellen wat er was gebeurd en hoe ik er met vallen en opstaan mee leerde leven. Daarna was het uit mijn handen. Ik had twee uur lang voor de camera staan praten en allerlei dingen verteld over mijn weg door het land van rouw. Nu zou de programmamaker er zes à zeven minuten televisie van gaan maken. Ik hoopte maar dat hij de essentie eruit zou weten te halen en recht zou doen aan mijn verhaal, aan Amanda, aan onze situatie, aan God.
Daar op dat bankje bij het graf van mijn dochter kon ik rustig huilend en ontroerd naar het programma kijken. Wat hebben ze dat mooi gedaan zeg. Ik zie mezelf zoals ik ben en ook al zei ik nog zoveel meer, dit bevat toch wel de kern van wat ik graag heb willen zeggen. Ook als het gaat over mijn geloof. Ik hoor mezelf vol overtuiging zeggen dat God ons nooit alleen laat en inderdaad ben ik daar nu meer van overtuigd dan ooit tevoren. Terwijl ik ook in de eenzame tijden dat ik als klein kind in het ziekenhuis lag, vaak merkte dat God er is. Ook als je het niet ziet. Ook als de omstandigheden niet veranderen.
Maar terecht vertelde iemand na het zien van Ik mis je: ‘Ik heb dat helemaal niet zo ervaren in een hele moeilijke tijd van mijn leven. Toen merkte ik helemaal niet dat God dichtbij was’. Toen ik dat hoorde, realiseerde ik me dat dat (lange) deel van mijn weg in het interview niet naar voren komt. Bij de bevalling heb ik Gods nabijheid gemerkt. In het kaartje van mijn nichtje had ik zeer sterk het gevoel dat God antwoord gaf op een belangrijke vraag die ik had: Wie kijkt er nu naar Amanda om? Maar daarna was het maanden lang zwart. Vol verdriet, soms vol wanhoop: Wat geloof ik nog? Wat staat er nog overeind van wat ik vroeger allemaal dacht en aannam?
In die tijd voelde God helemaal niet dichtbij en heb ik me regelmatig afgevraagd of ik überhaupt nog geloofde. Omdat ik in die tijd zocht naar een boek dat eerlijk vertelde hoe je in vredesnaam vasthoudt aan je geloof als je eigenlijk alleen maar verdriet en wanhoop voelt, ben ik zelf een boek hierover gaan schrijven. Het is pas achteraf, na een jaar of twee, dat ik terug kon kijken en zag: Ja, Hij liet me niet alleen. Er waren mensen die me de goede weg op wezen, er waren kleine dingen waaruit bleek dat ik niet alleen was.
Dus hoor je mij in een interview, drie jaar na het overlijden van mijn dochtertje vol overtuiging zeggen dat Hij ons echt nooit alleen laat. Dat was niet hoe ik het altijd heb ervaren, zeker niet in het eerste jaar. Maar dat is wel wat ik nu ik erop terug kijk kan zeggen. Hij laat ons echt nooit alleen. Jou ook niet, ook al voel je dat nu misschien wel helemaal niet.
One Comment on “Echt nooit alleen”
Geef een reactie
Ineke 
Pingback: Really Never Alone – Ineke Marsman-Polhuijs