Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Niet alleen maar rouwen
‘Het lijkt wel alsof sommige mensen denken dat ik alleen maar aan het rouwen ben’, verzuchtte ik een tijdje geleden. ‘Vind je het gek?’ antwoordde mijn Lief. ‘Dat is toch ook waar je over schrijft.’
Het ging al vaker door mijn hoofd. Ik schrijf wel over andere dingen dan verdriet, maar dat komt op puurvandaag.nl of op Facebook terecht. Als je mij niet regelmatig spreekt en alleen de blogs op mijn eigen website leest, zou je kunnen denken dat ik vooral veel in zak en as zit.
Laatst vroeg iemand me vrij direct of ik wel kon accepteren dat mijn kindje er niet meer is en me kon richten op het leven nu. Het verbaasde en kwetste me, want als ik íets doe, dan is het wel keer op keer kiezen voor wat er nu is. In mijn hoofd begon ik al een verwoede discussie, maar al snel schreef ik een lange mail over hoe je los kunt laten en toch nog regelmatig overvallen kunt worden door verdriet. Over dat ik met mijn blogs verbinding zoek, in openheid en kwetsbaarheid.
Inmiddels ben ik blij dat deze persoon de moeite nam om me te bevragen. Het is vast niet de enige die zich afvraagt of ik alleen maar aan het rouwen ben. Ik wil op mijn website al veel langer over andere dingen schrijven, maar deed het niet omdat ik mensen die net een kindje zijn verloren er niet mee wilde lastigvallen. Inmiddels heb ik een oplossing gevonden. In het menu van mijn website kun je voortaan onder de knop ‘Amanda’ al mijn blogs over mijn weg door het land van rouw lezen. In de mails staat er bij blogs over rouw: ‘categorie: Amanda’.
Ik ben dus niet alleen aan het rouwen. Wel ontdekte ik de afgelopen drie jaar hoe ingrijpend het is om een kind te verliezen. Het gaat dieper dan ik had verwacht. Sommige mensen zeiden: ‘Ze is bij God, jij hebt hier nog wat te doen, dus je moet verder’. Ik beaamde dat, maar het lukte me niet om me er zomaar overheen te zetten en daardoor voelde ik me maandenlang minderwaardig, ongelovig en slecht. Ik wist niet hoe ik erover moest praten en dus ging ik schrijven, op zoek naar woorden om uit te leggen hoe rouwen voelt. Op zoek naar (h)erkenning en verbinding, want wat is rouwen eenzaam en wat kan het verlichting geven als je weet dat anderen meeleven en dingen herkennen.
Een paar maanden later las ik een interview met een dominee die preekte over geloof als het moeilijk is, vervolgens zijn kind verloor en daarna bleef preken. In dat interview vertelt hij dat hij nog elke dag huilt om zijn kind. Ik was zo blij dat hij dat zei en kon het me zo goed voorstellen. ‘Zie je wel?!’ dacht ik, ‘het is dus niet raar of gek’. Geloven dat je kind in de hemel is, maakt het gemis niet minder. Het stelt wel je hart gerust: mijn kind is veilig. Maar er blijft nog steeds een lege plek hier waar je mee moet leren leven.
Ik huil niet meer elke dag om mijn dochter, maar het gemis duikt nog wel onverwachts op, slaat als een golf over me heen. Dan sta ik weer te proesten en naar lucht te happen en probeer ik opnieuw mijn evenwicht te vinden. Op die momenten heb ik ruimte nodig om bij te komen, te verwerken en te begrijpen wat er gebeurt. Ik doe dat schrijvend. Omdat, zoals Jonathan Franzen dat zo treffend zegt: ‘Schrijven is het ordenen van je gedachten. Al schrijvend ontdek je wat je daarvoor hooguit vermoedde.’ Schrijvend ontdek ik wat er bij me leeft. Door het te delen, erken ik het en de reacties helpen me te zien dat ik niet gek ben en ook niet de enige.
Ik kan niet stoppen met van Amanda te houden en ben ook niet gestopt haar moeder te zijn. Ik geef niet letterlijk een-vijfde van mijn aandacht aan haar, maar vind het wel fijn om te schrijven over wat zij met ons doet en op die manier ruimte te geven aan wat zo geniepig omhoog kruipt op momenten dat ik daar helemaal niet op zit te wachten. Het betekent echter niet dat ik alleen maar aan het rouwen ben. Daarom schrijf ik sinds vorige week ook over andere dingen dan verdriet. Ik hoop dat je me blijft volgen!
Ineke 