Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Rondzwervend DNA
Als je in verwachting bent geweest, zwerft het DNA van je baby nog wel dertig jaar in je lichaam rond. Dat las een andere moeder van een overleden baby ergens en ze schreef het me een paar jaar geleden, vlak na Amanda’s dood. Nog voordat ik las hoe zij daar troost uit haalde, voelde ik me zelf al zo blij worden van die gedachte. Terwijl ik normaal gesproken wat onpasselijk word bij medische details, deed dit weetje me zo goed: Amanda is toch nog bij mij, in mij.
Omdat het ergens wel een vreemd onderwerp is: DNA van je kinderen dat in je lichaam achterblijft, schreef ik er nog niet eerder over. Ook in mijn boek noem ik het niet. Omdat het zo intiem is, hoewel ik intieme onderwerpen in mijn boek niet schuwde. Maar dit voelt toch zo intiem, zo teer, zo prachtig ergens, dat het hardop zeggen al bijna als vertrappen voelt en ik een eventuele negatieve reactie nog niet aan zou kunnen.
Tegelijk is dit dus zo intiem, zo teer en zo prachtig mooi als je er even bij stilstaat. DNA van elk kindje dat je droeg, blijft rondzweven in je lichaam, nog heel lang na de geboorte en of je kindje nu leefde of niet. Ik draag Amanda dus letterlijk in mij mee, net als mijn andere kinderen. Als je googelt op dit fenomeen (‘Foetaal-moederlijk microchimerisme’), vind je interessante gegevens over hoe deze uitwisseling de moeder en de baby beschermt, en ook hoe dit weer juist fout kan uitpakken, zoals bijna alles in de natuur.
Het verklaart misschien waarom we ons als moeders zo verbonden voelen met onze kinderen. Misschien zelfs wel waarom ik het diep van binnen voel als mijn dochter in het buitenland niet lekker in haar vel zit, ik nodig even bij mijn zoon moet gaan kijken wat ie aan het doen is, en misschien ook wel waarom Amanda zo levensecht voor mij is. Zoals laatst, toen ik bij mijn moeder was en mijn jongste neefje en nichtje zag. Ik zag haar er ineens bijna letterlijk bij en kon zó voor me zien hoe ze mee had willen doen in de discussie over rozijntjes en het serviesje. Helaas was ik daar alleen. Zonder Amanda en ook zonder een broertje of zusje van Amanda. Ik was daar zoals ik nu blijkbaar ben, een moeder van tieners die niet altijd meer meegaan als mamma ergens heen wil.
Maar kennelijk draag ik ze wel altijd allemaal met me mee, in ieder geval hun DNA.
N.a.v. een post op Facebook, waarin dit stukje stond van Kelsi Ludwigson“When I was pregnant with my daughter her cells migrated into my bloodstream and then circled back into hers. For 41 weeks our cells merged and crossed and after she was born these cells stayed in my body, leaving a permanent imprint in my tissues, bones, brain, and skin, and will stay there for decades. And every child I have after will leave a similar imprint on my body. Even if a pregnancy doesn’t go to full term or you have an abortion, these cells still migrate into your bloodstream. Research has shown that if a mother’s heart is injured, fetal cells will rush to the site of the injury and change into different types of cells that specialize in mending the heart! Studies have also shown cells from a fetus in a mothers brain 18 years after she gave birth! Mothers have always intuitively felt their child even when they are not there, now there is scientific proof that we carry them for years and years even after we have birthed them. I know my body held and made my daughter, but she too made me. Leaving pieces of herself to forever flow through my body and heal me in ways I am only still trying to understand. Forever grateful for her not only being my teacher but also my healer. If you’re curious to learn more google “Fetal-maternal microchimerism” https://www.instagram.com/kelsiludvigsen/
Vertaling:
Kelsi Ludwigson “Toen ik zwanger was van mijn dochter, kwamen haar cellen in mijn bloedbaan en vervolgens weer terug in de hare. 41 weken lang fuseerden en kruisten onze cellen. Nadat ze was geboren, bleven deze cellen in mijn lichaam en lieten een permanente afdruk achter in mijn weefsels, botten, hersenen en huid en die zullen daar tientallen jaren blijven. Elk kind dat ik krijg, zal zo’n afdruk in mijn lichaam achterlaten. Zelfs bij een onvoldragen zwangerschap of abortus, migreren deze cellen in je bloedbaan. Onderzoek heeft aangetoond dat als het hart van een moeder gewond raakt, de foetale cellen zich naar de plaats van de verwonding haasten en veranderen in verschillende soorten cellen die gespecialiseerd zijn in het herstellen van het hart! Andere studies toonden aan dat er achttien jaar na de bevalling nog cellen van een foetus in de hersenen van een moeder aanwezig zijn! Moeders voelen hun kinderen intuïtief aan, zelfs als ze er niet zijn en nu is er wetenschappelijk bewijs dat we ze jarenlang dragen, zelfs nadat we ze hebben gebaard. Ik weet dat mijn lichaam mijn dochter vasthield en vormde, maar zij vormde mij ook. Ze laat stukjes van haarzelf voor altijd door mijn lichaam stromen en geneest me op manieren die ik niet kan bevatten. Voor altijd dankbaar dat ze niet alleen mijn leraar is, maar ook mijn genezer. Als je hier meer over wilt weten, google dan “Foetaal-moederlijk microchimerisme”
Ineke 