Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Herinneren
Hij mailde me zijn naam en dat hij getrouwd is, kinderen heeft en hoe oud ze zijn. Ik had me in een eerdere mail al voorgesteld, maar alleen verteld wat verband had met wat ik voor hem zou doen. Nu reageerde ik dat ik ook getrouwd ben en moeder ben van …
Na lang aarzelen besloot ik ze alle vijf te noemen met tussen haakjes na Amanda’s naam: zij overleed voor haar geboorte.
Ik heb nog geen reactie gekregen. En ik vraag me af of ik dat had moeten zeggen. Wanneer vertel je over je overleden kind? Die vraag blijft lastig te beantwoorden. Er is geen goed of fout, maar in dit geval vond ik het beter om zo eerlijk en transparant mogelijk te zijn, omdat ik een eerlijke en transparante taak in zijn kerk ga doen.
En het is ook weer maart. De narcissen bloeien weer. De geuren en kleuren roepen herinneringen wakker. Herinneringen die nooit ver weg zijn, maar niet vaak op de voorgrond staan. Een vriendin appte me deze week hoe het ging en haar vraag nodigde me uit om erbij stil te staan. Nog steeds vind ik dat moeilijk. Nog steeds duw ik emoties in eerste instantie weg. Patronen in ruim veertig jaar ontwikkeld, doorbreek je niet zomaar.
Vandaag kreeg ik weer een appje. Ik vind het fijn dat anderen ook aan Amanda denken nu haar dagen er weer aankomen. En zojuist lees ik een berichtje van mijn vriendin op Instagram:
Narcissen (of ‘påskliljor’ = paaslelies in het Zweeds) zullen mij altijd blijven herinneren aan een klein meisje dat in haar moeders buik overleed. Dat was in maart 2017. Toen, net als nu, bloeiden de narcissen. Dwars door het verdriet stonden ze daar met hun knalgele kopjes fier de lucht in te schreeuwen: ‘de dood heeft niet het laatste woord!’
Toen ik dat las kon ik huilen en schrijven.
Het is weer maart. Het is weer lente. Ik denk aan mijn dwaaltochten door de polder vijf jaar geleden en hoe ik al wandelend probeerde uit te vinden hoe je in vredesnaam moet leven met een gat in je hart. Met een gat in je gezin. Het liedje dat ik erover maakte, wordt nu door velen gehoord en brengt herkenning. Ik luister er zelf ook weer naar. Zoals de narcissen al zeiden: Er is hoop, al voel ik geen.
Ik kijk niet uit naar aanstaande zondag en het weer 20 maart is. Dan is het vijf jaar geleden, die zwarte dag waarop we de schreeuwend stille beelden zagen en de dood ons leven binnendenderde. Het liefst sla ik die dag over, snel door naar 22 maart. Ook een verdrietige dag, maar toen ontdekten we dat je tegelijkertijd intens verdrietig en kapot kunt zijn én apetrots en dolblij. Toen werd ze geboren, dat prachtige meisje. Onze lelie, Susan Amanda. Toen werden we ouders van vijf kinderen, die ik graag allemaal bij name wil noemen. En soms kies ik ervoor dat gewoon maar te doen . Ook al is de vijfde vijf jaar geleden rond deze tijd in mijn buik overleden.
Ineke 