Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Houten letters
For English, click here
Het is baby loss awareness month. Hoewel, de week waarin dat vooral centraal staat, is al bijna voorbij. Ik heb inmiddels op Facebook al verschillende mooie dingen voorbij zien komen, terwijl ik ondertussen dacht: ik heb hier geen zin in. Zoals elke keer als het gaat om speciale dagen en weken rondom problemen die ik herken en waarover ik open probeer te zijn, voel ik me ook nu niet direct aangesproken. Alsof ik er juist als er om aandacht wordt gevraagd, geen aandacht voor wil vragen en geen aandacht aan wil geven. Maar ook omdat mijn gemis momenteel even niet zo erg op de voorgrond staat en ik daar eigenlijk wel blij mee was.
Gisteravond was het lichtjesavond en ik was er niet bij. Ik was uitgenodigd om mijn lied te komen zingen in een stad hier niet ver vandaan, maar vanwege corona werd het uitgesteld naar volgend jaar. Het leek me bijzonder om mijn lied te laten horen aan andere ouders die hun baby’tje verloren en elke keer als ik het oefende, dacht ik aan mijn eigen kleine schat. Bitterzoet.
Het is dus baby loss awareness month. Een maand met bijzondere aandacht voor miskramen, doodgeboortes en babysterfte. Het verlies van de toekomst met je kind. Onzichtbaar ouderschap. Bij elk bericht dat ik op Facebook en Insta voorbij zag komen, vroeg ik me af of ik er niet ook wat over moest schrijven. Ik deed het niet, omdat ik eigenlijk alleen schrijf als ik iets echt kwijt wil en ook omdat ik, net als voorgaande jaren, steeds in dubio was of ik er wel of geen aandacht aan zou geven.
Het mooie van zo’n maand is dat mensen hun verdriet durven te benoemen en te uiten en dat helpt gewoon. Het vervelende van zo’n maand is dat je met verdriet wordt geconfronteerd, terwijl je er nou net effe niet aan dacht en dat best prettig was.
Vandaag zag ik een foto van de naam van een overleden kindje, met een kaarsje erbij en een mooie tekst. Ik herinnerde me ineens een bericht van de uitvaartverzorgster die de begrafenis van Amanda had geregeld. Toen we Amanda meedroegen de kerkdienst in, had ze een mooi podiumpje gemaakt, met daarop de letters van Amanda’s naam in mooie witte houten letters en daar bij, ook van wit hout twee grote en vijf kleine sterren: het gezin van zeven dat we onzichtbaar zijn gebleven.
In dat bericht vertelde de uitvaartverzorgster dat er een oude vader is, die deze letters met de hand maakt. Voor elke baby voor wie zij het afscheid regelen, vervaardigt hij de letters van hun namen. Ik was ontroerd toen ik dat hoorde en dankbaar voor zijn werk. Haar naam in die houten letters vertellen me dat ze er was, dat ze geliefd is en een naam heeft. Ik had beloofd een foto te delen in dat bericht, maar was het vergeten. Toen ik de foto van de naam van dat andere overleden kindje zag, wilde ik ineens ook een foto van de naam van mijn overleden kindje maken. En delen.
Het is per slot oktober: baby loss awareness month.
One Comment on “Houten letters”
Geef een reactie
Ineke 
Pingback: Letters of Wood – Ineke Marsman-Polhuijs