Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
De dood heeft niet het laatste woord
For English, click here
‘Ga nu maar’, zegt mijn Lief. ‘Eenvijfde van je aandacht is gewoon voor haar’. Een beetje verbaasd zoek ik m’n spullen bij elkaar om eindelijk weer eens naar het graf te fietsen. ‘Je moet ruimte blijven houden’, zei hij nog. Meestal zeg ik dat juist tegen hem.
Dus daar fiets ik weer. Op weg naar mijn jongste dochter op Stille Zaterdag. Morgen is het Pasen. Ik denk terug aan de Paasdagen van de afgelopen drie jaar. In 2016 was ik op het dieptepunt van mijn burnout. Mijn zus had vreselijk nieuws gekregen, ik herstelde maar niet en één van onze kinderen had het vreselijk moeilijk. Die Paasmorgen schreeuwde ik het voor het eerst echt en letterlijk uit naar God.
Een jaar later had ik mijn baby’tje verloren en kon ik er niet over uit hoe diep verdriet gaat. ‘Het klampt om me heen als een ijzeren gevangenis’, las ik in mijn dagboek. Pasen dat vertelt van de opstanding van de doden kreeg een andere betekenis. Het jaar erna zong ik het lied waar ik gisteren over schreef. Ik begon te begrijpen wat hoop eigenlijk is. Pasen 2019 had ik net mijn boek af en zoveel geleerd in dat proces. Ik begon weer vertrouwen te krijgen in God en het leven. Ik zag steeds scherper dat Pasen hoop betekent op een toekomst. Hier op aarde of daar waar we na dit leven heengaan.
Morgen is het weer Pasen. Net als Maria toen, loop ik naar het graf van mijn zo gewenste en geliefde kind naar wie mijn hart nog steeds verlangt. Ik stel me voor hoe ze de tuinman aanklampt. Ze wil een lichaam verzorgen maar het lichaam is weg. Ze kan haar liefde en zorg en trouw niet tonen. Ik kan voelen hoe de paniek toe moet hebben geslagen. De ‘tuinman’ noemt haar naam, schokt Maria’s wereldbeeld:
De. Dood. Heeft. Niet. Het. Laatste. Woord.
Is Jezus opgestaan? Ineens herinnert ze alles wat hij de afgelopen drie jaar duidelijk heeft willen maken. Ze rent terug naar de anderen en mag als eerste vertellen wat sindsdien al eeuwenlang herhaald en herontdekt wordt: de Heer is waarlijk opgestaan.
Ik wandel verder, het grafje ligt er mooi bij. Hier is de steen niet weggerold. De pijn van het gemis vlamt nog steeds regelmatig onverwacht genadeloos op. In quarantaine is het zoveel duidelijker dat we niet met z’n allen zijn. De meiden lakken hun nagels zonder drentelende peuter die ook haar teentjes zo felroze mogelijk wil. De jongens bouwen met lego of hout zonder dat iemand het omver dendert. Het is wel heel druk in huis. Dat is ook de reden waarom ruimte nemen zo moeilijk was. Ik drukte gevoelens van pijn en verdriet weer constant weg met somberheid en hoofdpijn als gevolg.
Mijn Lief heeft gelijk, eenvijfde aandacht en tijd is voor haar. Nou ja, in elk geval dit uurtje op deze zaterdag. Ik fiets weer terug, nieuw Pasen tegemoet. Ook dit graf blijft niet eeuwig gesloten. Er is hoop. Jezus laat zien dat de dood is overwonnen. Mijn kind is veilig al mis ik haar. De dood heeft niet het laatste woord.
4 Comments on “De dood heeft niet het laatste woord”
Geef een reactie
Ineke 
❤ heel mooi geschreven, Ineke. En wat ligt Amanda's plekje er mooi bij. Ik wens jou en je gezin een fijne pasen toe, X
LikeLike
Dank je wel!
LikeLike
Pingback: Niet alleen maar rouwen – Ineke Marsman-Polhuijs
Pingback: Death Hasn’t the Last Word – Ineke Marsman-Polhuijs