Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Sponsorkind
We waren met zijn tweetjes uit naar een concert van Michael W. Smith. Tussendoor kwam er iemand op het podium vertellen over het werk van Compassion. Wat ze voor kinderen doen. Nu sponsorden we al sinds we getrouwd waren een kind via Foster Parents Plan (nu: Plan): S. uit Burkina Faso.
Van Compassion hadden we destijds nog nooit gehoord, maar toen we ontdekten dat via hen ook kinderen onderwijs en zorg kregen, maar dan vanuit een holistische, christelijke visie, besloten we nog een kind te gaan sponsoren: K. in India.
Op een gegeven moment werd S. volwassen. Plan vroeg of we een ander kind wilden sponsoren. Dat wilden we, maar dan bij Compassion. Toen ontdekte ik dat je voorkeuren aan kon geven. Welk land, of het een jongetje of een meisje moest zijn en hoe oud. Ik gaf aan dat we een meisje wilden sponsoren die in dezelfde periode als onze oudste geboren was. Het land maakte niet uit. Zo werd A. uit Ecuador ons sponsorkindje.
Niet lang daarna hadden we voor elk van onze kinderen een leeftijdsgenootje gevonden. Sponsorzussen en -broers in verschillende landen. Waar ze in zekere zin mee opgroeiden, voor wie ze baden, aan wie ze tekeningen stuurden en bij wie ze betrokken raakten.
Dat duurde wel even. Ik dacht eerst dat ze echt niet op onze brieven zaten te wachten. Zo’n wit gezin uit het rijke westen, waarom zouden ze daar iets van of over willen weten? Tot ik op een dag las hoe belangrijk en levensveranderend die brieven konden zijn.
Ik plande het iedere maand in, met wisselend succes. Soms lukte het, soms ook maanden niet. Toch schreven en tekenden we heen en weer. Er groeide er een band. Eerst alleen tussen mij en onze sponsorkinderen, maar naarmate ze ouder werden, gingen de kinderen elkaar schrijven en voelden zij ook een band met hun leeftijdsgenootje ver weg. Nog steeds bidden we elke dag voor hen.
Op een gegeven moment kwamen we erachter dat zij dat ook doen. Of hun ouders. Het was zo bijzonder om te ontdekken dat er kinderen en gezinnen ver weg betrokken zijn bij ons. Toen Amanda overleed, schreven we hen dat. Want eerder had ik blij verteld dat er nog een kindje kwam. Allemaal betuigden ze op hun eigen manier hun medeleven.
Soms worden we gebeld door Compassion. K. werd volwassen en ging op eigen benen staan. Ze vroegen of we een ander kind wilden sponsoren in zijn plaats. G. had geen zorg meer nodig vanuit een project. Haar ouders konden zelf weer goed voor haar zorgen. Heel fijn en pijnlijk tegelijk, want ik raakte aan haar gehecht. Ook toen kregen we meteen een ander kind aangeboden. Ongemakkelijk en oké tegelijk.
Vanmorgen werden we weer gebeld. Maar nu was het een heel ander, intens verdrietig bericht. Ze bereidde me erop voor door de manier waarop ze sprak en vertelde: A. is overleden. A., de inmiddels jonge vrouw die precies zo oud was als onze oudste. Ze werd begin januari in het ziekenhuis opgenomen, kreeg een bloedvergiftiging en overleed de volgende dag.
Ik ben blij dat ik zit. Het slaat in als een bom en ik probeer het gesprek goed te voeren, maar hoe meer ze zegt, hoe meer het tot me doordringt. Ik vertel over A.’s geschiedenis, voel diepe bewogenheid over haar ouders en haar broer. En dan moet ik ineens zo huilen dat ik vraag of ze later terug wil bellen.
Onze oudste is thuis, hoort me huilen. Ze is erg geschrokken en ik kalmeer en vertel wat er is gebeurd. We bespreken wie A. was en vragen ons af hoe het met haar broer verder moet. Al pratend ontdek ik hoeveel dit meisje voor mij en ons is gaan betekenen. Deze jonge vrouw die ik nooit heb ontmoet, maar met wie ik jaren schreef en voor wie ik steeds bad.
Ik werd ’s middags teruggebeld en kon mijn vragen stellen. We mogen nog afscheidsbrieven schrijven aan de familie. Ze zullen vragen hoe het met haar broer verder moet. We mogen indien nodig bijdragen aan hoe zij daar hun geliefden herdenken. Het contact zal niet in een klap worden verbroken. Ik ben blij dat ze zo menselijk en vriendelijk met ons omgaan.
Alleen de vraag of we misschien nu een ander kind willen sponseren had wel even mogen wachten.
Je kwam in ons gezin
zonder in ons gezin te zijn
We leefden met je mee
zonder te weten hoe het echt was
Er groeide een band:
wederzijdse interesse
Bidden en delen
genieten van successen
Janken om de pijn
in je lijf en je gezin
Ineens is het voorbij
we gaan je niet ontmoeten
geen brieven meer van mij
met liefs en steeds de groeten
van mij en de mijnen
voor jou en de jouwen
verbonden per brief
had ik jou lief
Ineke 