Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Perfectie-infectie
Vergelijk de buitenkant van anderen niet met jouw binnenkant. Het is al even geleden dat ik deze zin (letterlijk: ‘Don’t compare other people’s outsides with your insides’) voor het eerst las in No more perfect moms van Jill Savage. Ze legt uit dat dit vergelijken leidt tot wat ze noemt de ‘perfectie-infectie’: je legt jezelf verwachtingen op die niet realistisch zijn en vergelijkt jezelf met het beeld dat je hebt van de perfecte andere vrouw.
We zijn vaak geneigd om dat wat we zien van een ander en haar gezin, te vergelijken met onszelf en ons eigen gezin. Maar vaak vergeten we dan dat wat we van de ander zien alleen de buitenkant is. En ondertussen hebben we onze eigen binnenkant in ons hoofd. Ons eigen gezin dat zoveel rommeliger is, zoveel menselijker, vol met ruzietjes, gedoetjes, eigenaardigheden en frustraties.
Ik moest hieraan denken toen een vriendin me appte: ‘hoe leer ik mijn kinderen socialer worden, heb je tips?’ Ze vertelde dat er zoveel gemopperd wordt als er taakjes gedaan moeten worden en dat ze zo vaak een grote mond krijgt als er iets van ze wordt gevraagd. Ik appte terug dat het bij ons ook zo is. Hier wordt ook flink geprotesteerd en gemopperd.
Een tijdje geleden besloot ik om een rooster te maken, zodat er in elk geval ergens in huis zwart op wit staat wat er van elk kind verwacht wordt. Wij hebben de regel dat we elkaar met vreugde dienen. Ik benoem vaak hoe fijn het is dat we voor elkaar zorgen en dat we samen verantwoordelijk zijn voor hoe het er hierbinnen uitziet. En als een kind scheldend en met luid kabaal zijn of haar taakje doet, is mijn reactie steeds: ‘als je het niet zonder mopperen kunt doen, krijg je er twee taakjes bij’. Maar om eerlijk te zijn vergeet ik die taakjes vervolgens vaak te geven en besef ik ook wel dat het niet de vreugde in het dienen bevordert als je taakjes als straf oplegt.
Mijn vriendin appte terug dat het haar al erg goed deed dat ik het herkende en dat ze het idee had dat dit soort dingen bij mijn kinderen ideaal gaan. Ik was zo verbaasd en tegelijkertijd beschaamd toen ik dat las. Want ik denk vaak hetzelfde over haar en haar gezin. En dat terwijl we elkaar zo goed kennen! We hebben zoveel van onze ‘binnenkant’ aan elkaar verteld: de lelijke werkelijkheid van onze woede-uitbarstingen, falende ingrepen, domme fouten. We weten van de strijd die de ander voert, we bidden voor elkaar en we zijn blij voor elkaar als er dingen ten goede veranderen.
En toch denkt ze soms dat bepaalde dingen bij mij gemakkelijker gaan en denk ik omgekeerd soms hetzelfde. Volgens Jill Savage komt dat heel veel voor. Niemand van ons is immuun voor de ‘perfectie-infectie’. Het is zo gemakkelijk om alleen te kijken naar wat je ziet bij anderen en jezelf daarmee te vergelijken, jezelf daarop af te rekenen. Maar wat we zien, is meestal alleen de buitenkant. En waar we bij onszelf naar kijken, waar we van balen, waar we graag verandering in zouden willen zien, dat zijn dingen van de ‘binnenkant’. En het is dus gewoon een oneerlijke vergelijking als je de buitenkant van iemand anders vergelijkt met je eigen binnenkant.
Daarom vind ik het goed en belangrijk om te beseffen dat we geneigd zijn om de buitenkant van de ander te vergelijken met onze binnenkant. Het helpt me om vaker te vertellen hoe het er vanbinnen werkelijk aan toe gaat en om af en toe eens naar iemands binnenkant te vragen zodat we allebei opgelucht kunnen ontdekken dat we helemaal niet zo veel verschillen van elkaar.
En zelfs als je die binnenkant van de ander een beetje kent, zoals bij mijn vriendin en mij het geval is, ben je nog niet immuun voor de perfectie infectie. Dus sluit ik maar af met waar ik mee begon: Vergelijk de buitenkant van anderen niet met jouw binnenkant.
Ineke 