Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Wat zeg je? (ben je doof ofzo?/of je worst lust)
Ik wist niet wat me overkwam. Twee dames keken me vol verbazing aan en zeiden: ‘als ik iets uit deze meeting meeneem, dan is dit het. Ik heb dit nooit geweten.’ We hadden een online bijeenkomst met vrouwen uit allerlei werelddelen en ik voelde me de bevoorrechte westerling. We waren nog aan het ‘chitchatten’ en toen kwamen de mondkapjes ter sprake. De een was er aan gewend, de ander had er nooit aan kunnen wennen en ik zei dat ik zo ontzettend blij was dat ze nu verdwenen, want ik kon met niemand meer praten door die dingen.
Ik had het kennelijk met enige emotie gezegd. De dames keken me verbaasd aan en vroegen door. Dat had ik niet verwacht, ik vond mezelf een zeurpiet, maar besloot uit te leggen dat ik slechthorend ben en aan hun lippen hang, anders versta ik ze niet (schakelen tussen Afrikaans Engels naar Australisch Engels naar Nederlands Engels is in zichzelf al best vermoeiend vind ik).
Ik moet liplezen.
Dat kan niet als de ander een mondkapje draagt.
Daar hadden ze dus nog nooit over nagedacht en ik was werkelijk verbaasd. Ze waren blij dat ik het vertelde en ik was blij met hun interesse en bereidheid om erbij stil te staan. Maar het bleef ook knagen. Waarom hadden zij er nog nooit eerder over nagedacht? En waarom raakt dit mij zo?
Later besprak ik dit met mijn Lief en al pratend kwam ik erachter dat het niet zo gek is. Voor mij is dit de dagelijkse realiteit. Voor hen niet. Ik heb minstens vijf keer per dag een misverstand met iemand omdat ik iets verkeerd verstond, moet minimaal tien keer per dag vragen of iemand iets wil herhalen of aan mijn rechterkant wil gaan lopen of uit het licht wil gaan staan, zodat ik niet verblind word en hun mond goed kan zien. Dat doet iets met je. Maar het is ook ‘gewoon’ zoals het is.
Dat is voor mij dagelijkse realiteit en ik ben niet zielig. Maar dat iemand anders daar nooit bij stilstond of over nadacht, terwijl dit toch voor in elk geval de oudere laag van de bevolking min of meer normaal is en voor sommige ‘jongeren’ zoals ik ook, daar moet ik dan misschien toch eens over schrijven.
Ineke 