Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Moederdag
Met een rugtas komt mijn tiener binnenlopen. ‘Waar kom jij nou vandaan,’ vraag ik verbaasd. ‘Je was het zwembad toch eventjes zat?’ ‘Moederdag,’ hoor ik mompelen.
Even later komt mijn Lief met een bos lelies thuis. Mijn hart maakt een sprongetje. ‘Dank je wel zeg, wat lief!’ Ik lees met lichter gemoed in de zon de krant verder uit.
Dan komt een van mijn andere tieners naar me toe. ‘Mamma, wat wil je voor Moederdag?’ Schoenen worden al aangetrokken, ogen op mij gericht. Ik denk niet lang na en zeg: ‘Gewoon. Liefde, lieve woordjes, een gedicht, iets uit jouw hart.’ Dit helpt niet, zie ik, en ik graaf hardop naar een concreet cadeau-idee.
Maar dan worden de schoenen resoluut weer uitgedaan en loopt mijn kind weer terug naar binnen: ‘Dan hoef ik ook niet weg.’ ‘Een lied!’ roep ik nog, ‘je hebt zo’n mooie stem!’ Ik hoor uit de verte: ‘Nou, dat doe ik niet hoor mam.’ Ik lach en besef dat ik Moederdag nu al geslaagd vind.
Morgen komen al mijn levende kinderen lunchen. Er zal een bos lelies op tafel staan. Ik weet dat verdriet uit het niets als een golf over me heen kan slaan, maar nu geniet ik en ben ik dankbaar. Morgen zie ik wel weer hoe het gaat.
Ineke 