Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
1 van 773
For English, click here
‘In 2017 werden 773 kinderen levenloos geboren na een zwangerschap van 22 weken of meer.’
Dat stond in de krant vandaag. Amanda is één van hen. Met een brok in m’n keel lees ik het artikel. Mijn kind is er één van de zevenhonderd drieënzeventig. Ze kwam net als zevenhonderd tweeënzeventig andere kinderen ter wereld nadat ze overleden was.
Het slaat natuurlijk eigenlijk helemaal nergens op om daarover na te gaan denken. Maar toch blijft het door mijn hoofd spoken vandaag. Overal ter wereld sterven baby’s. In Nederland in het sterfjaar van Amanda dus 773 voor hun geboorte. Van de kinderen die levend ter wereld kwamen stierven er nog eens 502. Van een aantal baby’s ken ik de naam en de ouders, omdat we via lotgenotencontact met elkaar kennismaakten.
In de krant lees ik de getallen. Ze zijn te groot om er concreet een voorstelling van te kunnen maken. Maar in mijn hart draag ik Amanda. Een klein individu dat zo duidelijk er één van ons was. Deel van mij, deel van ons gezin – wat zo ontroerend duidelijk werd toen ik aan één van mijn kinderen vroeg wat die ervan vond dat ik lelies kocht om op een verjaardag uitdrukking te geven aan het gevoel dat Amanda erbij is. Het antwoord: ‘Het maakt mij niet uit, want Amanda is er toch altijd bij voor mij’. Ik was zo blij met die reactie en kocht alsnog een bos bloemen met lelies erin, maar zonder het gevoel dat het móest.
Ze is één van ons. Niet een van velen. Ze is een ene. Het ene kind dat altijd ontbreekt. Het ene kind waarvan we niet weten of ze net zulk donker haar zou hebben en net zulke blauwe ogen als haar broers en zussen. Onzichtbaar aanwezig, zoals ik al eens eerder schreef.
Maar is ze is er dus ook één van zevenhonderd drieënzeventig kinderen die rechtstreeks vanuit mamma’s buik naar hun hemelse Vader gingen.
Ik ben er stil van.
One Comment on “1 van 773”
Geef een reactie
Ineke 
Pingback: 1 of 773 – Ineke Marsman-Polhuijs