Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Benoemen
Morgen is het Moederdag. De afgelopen maanden had ik het zo druk, dat ik nauwelijks vooruit kon kijken. Tot gisteren. Toen vroeg een van mijn kinderen wanneer het Moederdag is. Dat is dus morgen. En dat betekent dat het vorige week Bereaved Mother’s Day was.
Ik moet schrijven. Dat voel ik al wel een tijdje. Alleen waarover wist ik niet. Er is teveel dat me raakt en teveel wat me bezighoudt. Dus ik leefde en beleefde door. Totdat ik er weer aan dacht dat het morgen Moederdag is en me herinnerde dat ik op die dag het gemis vaak extra voel.
Uit ervaring weet ik dat ik dat beter van tevoren kan benoemen. Anders overvalt het me plotseling en dat kan vervelend zijn. In de kerk bijvoorbeeld. Morgen ben ik daar al vroeg want ik speel er piano. Ik krijg dus geen verwenontbijtje, maar een heerlijk dinertje en Moederdag komt pas in de kerk op me af en niet eerst thuis.
Ik weet dat ik een roos krijg. Iedere vrouw in onze gemeente krijgt die op Moederdag. Omdat ze moeder zijn, moeder zullen worden, of als een moeder voor iemand zijn. Dat wordt ook benoemd en het is handig als ik me daarop voorbereid. Want dat benoemen is fijn en lastig tegelijk. Het zet in het licht wat ik niet altijd in de schijnwerpers wil hebben.
Zo’n roos kreeg ik andere jaren van elk van mijn kinderen. Sinds Amanda kreeg ik er eentje extra, zodat ik er vijf had. Momenteel heb ik nog twee kinderen in de buurt. Dus morgen krijg ik misschien geen vijf rozen, maar twee, of een. Dat laatste is misschien het beste. Een roos als symbool voor moederschap, in plaats van als teken van hoeveel kinderen je hebt.
Mijn gevoel over Moederdag verandert nu mijn kinderen ouder zijn en uitvliegen. Een vriendin van me zei jaren geleden tegen me dat ze soms merkte dat haar kinderen haar identiteit bepaalden. Dat ze overal waar ze zonder kinderen kwam, het idee had te moeten zeggen dat ze moeder is. Ik herkende dat wel van mijn eerste moederjaren, maar nam er na een tijdje bewust afstand van. Ik ben wel moeder, maar mijn kinderen bepalen niet wie ik ben. Ook niet dat het er vijf zijn.
Het vormde me wel. Ik heb van elk van mijn kinderen zoveel geleerd. De een kan genieten van ieder moment. De ander merkt dingen op die ik niet zie. Ik leerde anders kijken, keihard knokken en ik ben geduldiger dan ik ooit was. Ook ken ik de pijn van moeten loslaten, soms voorgoed loslaten.
Morgen is het Moederdag. Een dag om moeders in het zonnetje te zetten, het moederschap te vieren, te rouwen om moeders en/of om moederschap dat niet kwam. Het is ingewikkeld en mooi tegelijk.
‘Wat wil je voor Moederdag?’ vroegen mijn Lief en mijn kinderen. ‘Lieve woordjes’, is mijn antwoord meestal en ook nu hoorde ik mezelf dat zeggen. Want eigenlijk gaat het daarom. Dat moeders gewaardeerd en gezien worden. Dat verdriet om moeders die er niet (meer) zijn en het verdriet om een onvervulde kinderwens benoemd wordt. Omdat daarmee een moederhart geëerd wordt en dat hart is kostbaar.
Ik kreeg vanavond al wel een bos rozen met lelies
Zie ook mijn blog over Bereaved Mothers Day en mijn lied over a Mother’s Heart en blog over Moederdag
Ineke 