Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Ik sta op
For English click here
De laatste tijd heb ik steeds hetzelfde lied in mijn hoofd en ik wist eerst niet wat ik ermee moest. Ik schreef dit lied in de zomer van 2018 en het heet ‘Ik sta op’. Ik schreef het nadat ik tijdens een gezamenlijk gebed in gedachten een bruid zag die achter een doorzichtig gordijn stond. In het midden van een zaal was er een spotlight en ik had het gevoel dat die bruid achter dat gordijn vandaan moest komen om in dat licht te gaan staan.
Ik was benieuwd wat dit plaatje kon betekenen en ging in de bijbel zoeken op ‘bruid’. Psalm 45:11 in de Bijbel in Gewone Taal raakte me: ‘Luister, bruid, luister goed! Vergeet waar u vandaan komt, vergeet uw familie.’ Het was alsof God toen ik dat las tegen me zei: ‘Ineke, wees niet langer bang om te zeggen wat je denkt en te laten zien wat je voelt. Laat achter wat anderen van je zouden kunnen denken en vertel gewoon wat Ik je laat zien en wat je meemaakt.’ Het was precies wat ik nodig moest horen en toen ik er een lied over schreef en het zong voor de groep liedschrijvers waar ik op dat moment was, besefte ik dat ik niet de enige was.
Na die zomer preekte ik voor het eerst in onze kerk, werd ik gevraagd om een boek te schrijven en werd ik columnist voor Puur Magazine. Ik had dat lied nodig om de moed te vinden om daadwerkelijk op te staan en me uit te spreken. Daarna verdween het naar de achtergrond. Tot nu, en toen ik er weer eens naar luisterde, ontdekte ik dat ik het opnieuw nodig heb om het te horen en te zingen.
Mijn tweede boek ligt bij de uitgever. De komende weken hoop ik nog een paar liederen op youtube te kunnen zetten. Ik kreeg een aanvraag om het lied dat ik over Amanda schreef op een bijeenkomst van ouders van overleden kinderen te zingen (dit is inmiddels een jaar verplaatst ivm Covid-19). Morgen publiceert de website van ‘Ik mis je’ dit lied en dit programma vroeg me vorig jaar of ze me mochten interviewen. Aanstaande zondag komt er een stukje uit dat interview op televisie en ik weet van tevoren niet welk stukje dat is. Zelf kan ik het niet meteen zien als het wordt uitgezonden, want ik leid dan het zingen in mijn kerk.
Vandaag ontdekte ik hoe spannend, eigenlijk eng, ik het eigenlijk allemaal vind en dat bevreemdt me, want ik wil graag gelezen en gehoord worden. Iets schrijven zonder dat iemand het leest is ook niet wat ik wil. Het is gaaf als iemand laat weten dat ie mijn melodie speelt op de piano of met veel plezier mijn boekje over Daniël gebruikt. Maar toch bespringt de angst voor wat mensen wel niet van me vinden me voortdurend en sta ik helemaal niet zo graag in de spotlights. Ik vind mijn studeerkamer of mijn muziekhoekje een prima plek om te verblijven.
Kennelijk ben ik nog steeds bang om kwetsbaar te zijn, mezelf te laten zien. Terwijl dat juist is waarvoor ik koos en waardoor ik deze blog begon. Iemand bevestigde dat deze week toen ik dit appje kreeg over de komende televisie-uitzending: ‘Wat is het mooi om te zien hoe Amanda’s leven nog steeds andere mensen raakt en wat een cadeau is jouw keuze Ineke om je verhaal te vertellen en je kwetsbaarheid te laten zien.’
Toen wist ik het weer. Ik wil mensen een kijkje geven in mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn leven. Om ze te bemoedigen en te laten weten dat ze niet de enige zijn die worstelen met geloven, rouw, teleurstellingen, zichzelf zijn, het leven, opvoeden, huwelijk, enzovoorts. Dus klinkt misschien daarom die roep weer en heb ik het idee dat het goed is dat ik ook dat hier deel want het geldt niet alleen voor mij en het is zeker niet alleen voor mij moeilijk:
Stap uit het duister. Ga midden in het licht staan. Wees wie je bent. Houd op je zelf te beschermen en sta God toe jouw beschermer te zijn en jouw licht, dat op je schijnt. Ik ga mijn lied zelf maar weer eens zingen.
Ineke 
Pingback: I Rise – Ineke Marsman-Polhuijs