Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Normaal
For English, click here
Ze sprong in haar blootje op de trampoline. Haar moeder had haar net schoon weten te schrobben na de zandbak maar nu danste ze daar, zich van geen kwaad bewust. Vrij en levenslustig, één en al plezier. Gelukkig ziet haar moeder er de lol van in, geeft er een draai aan en neemt de peuter over haar arm mee naar de tent. Het is tijd om te slapen.
Twee jaar geleden was de camping nog een beproeving voor me. Iedere keer als er een kind huilde, raakte ik in paniek. Ik had er in de tijd daarvoor niet zoveel aandacht aan gegeven, want ik kon mezelf steeds kalmeren en was daarom niet ‘beperkt in mijn functioneren’, wat volgens de huisarts de maatstaf was voor ‘gecompliceerde rouw’. Mijn rouw was normaal volgens hem en de consulent levensvragen waar hij me voor de zekerheid naar verwees. Ik deed ‘het heel goed’, want ik kon normaal functioneren. Maar in die vakantie twee jaar geleden merkte ik pas hoe moe ik was van keer op keer panikeren en mezelf vervolgens weer kalmeren.
Na die zomervakantie ging ik dus opnieuw naar de huisarts en kreeg een verwijzing voor de psycholoog. Zij constateerde PTSS en stelde EMDR voor. Dat trok een beerput aan herinneringen open die veel verder terug gingen dan mijn overleden dochtertje. Ik stuitte op eenzaamheid in het ziekenhuis, angst voor de dood, de wens om altijd alles goed te doen en niemand tot last te zijn. De dood van mijn dochtertje had dat allemaal op scherp gesteld. Het was de druppel waardoor ik de paniek niet meer in bedwang kon houden. EMDR hielp. Ik werd rustiger en een zomer later kon ik glimlachen om dat peutertje dat krijsend van de trampoline werd gevist, al riep het diep verlangen wakker naar het peutertje dat er niet is omdat ze stierf voordat het een peutertje kon worden. Maar dat is wel normale rouw. Normaal gemis dat je moet verweven in je leven.
Een paar weken geleden stond ik weer op een camping. Ik raakte niet in paniek van huilende kleintjes en had ook niet meer steeds die scherpe pijn. Maar soms vlamt die wel weer even op en voel ik heel sterk dat ze erbij hoort, dat rouw erbij hoort, dat ik niet meer word zoals vroeger en dat dat ook niet hoeft. Na zo’n moment van intens gemis schreef ik een paar weken geleden op de camping:
Hoe zou het zijn met jou hier bij me
In de tent op de camping
Rondrennend op je blote voetjes
Haren nog snel in staartjes gedaan
Naar de kalfjes, flesje geven
Met Zus paarden glanzend borstelen
Pas op er komt weer een tractor,
Houd haar tegen Grote Broer!
Wat rijden ze hard zeg, niet normaal
Blijf bij me, dichtbij mij Amanda
O nee, je bent niet hier
Ik zette het op Facebook en schreef eronder: Ik voel me niet constant zo, maar nu even wel, zo K als zo’n golf ineens weer over je heenslaat. Gemis neemt nog steeds geen vakantie. Iemand reageerde: ‘Je hoeft je er niet voor te verontschuldigen hoor… Dat lijkt bijna zo door je laatste zin. Ik kan me best voorstellen dat het je bij vlagen overvalt en zeker op zo’n plek en zo’n moment. Dat je toch denkt… Wat als?’
Ze had gelijk. Ik had inderdaad het gevoel dat ik me moest verontschuldigen en het overviel me weer op die plek en dat moment. Kennelijk vind ik dat het op een gegeven moment klaar moet zijn met het gemis, verlangen en gerouw. Maar dat kan blijkbaar niet. Ik ben verder gekomen in het proces vergeleken met een paar zomers geleden. Maar het is normaal. Het is normaal dat gemis soms plotseling en hevig de kop op steekt en vandaag wil ik dat gewoon even kwijt aan jou die rouwt of jou die iemand bij wilt staan die rouwt. Dat je hart nog steeds houdt van degene die er niet meer is en dat dat gevoel je soms overvalt, dat is niet gecompliceerd. Dat is normaal.
Ineke 
Lieve Ineke, wat een prachtig gedicht. En je omschrijft in dit blog wat ik ook zo sterk voel weer deze vakantie: het gemis komt weer heel hard boven. Al die gezinnen, al die kinderen, het komt loeihard aan. Gemis gaat zeker niet net vakantie, en door je blog realiseer ik me dat het misschien juist wel sterker is nu. Zo logisch ook, het is een periode met je gezin, maar bij ons zal dat gezin nooit compleet aanwezig zijn op vakantie. Liefs, Lize
LikeLike
Lieve Lize, dank je wel. Wat intens he, en idd logisch dat het sterker is als je samen op vakantie bent. Hoop dat je ruimte had voor je gemis en een goede tijd ook. Veel liefs!
LikeLike