Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Verantwoordelijkheid
For English, click here
‘Ik heb geen idee’. Mijn kind zegt het nog eens tegen de laptop vol tieners met elk hun eigen achtergrond in Teams. Mijn andere thuisschoolkind roept in de les waarin het zich bevindt (met evenzovele kinderen met idem kleurrijke achtergronden) uit: ‘O, meneer, bedoelt u….’
Ik zit op de bank een studieboek te lezen en glimlach. Ineens realiseer ik me: bij beide kinderen gaat er een lichtje branden. Het kwartje valt: ik moet beter opletten, of: ik heb meer uitleg nodig. Ondanks de onvoldoendes van de afgelopen dagen, ondanks de buitengewone saaiheid van thuisonderwijs en het gebrek aan mogelijkheden om eropuit te gaan: er wordt wel degelijk geleerd hier in huis. Niet erg veel schoolse stof, maar iets wat veel belangrijker is: ze leren verantwoordelijkheid nemen. Ze leren dat ze enige inbreng hebben als het gaat om wat ze leren, wat ze doen, wat ze nalaten. Laatst hoorde ik er eentje zeggen: ‘Waar heb ik mijn jasje nu weer gelaten?’ Inwendig deed ik dansje. Waar dit kind tot voor kort altijd liep te mopperen als het iets kwijt was en alles en iedereen behalve zichzelf de schuld gaf, erkende het nu de eigen rol. Het zag eindelijk in dat het zelf verantwoordelijk is voor waar iets ligt.
In mijn bijna achttien jaar moederschap heb ik mezelf in gedachten talloze keren terugverwezen naar mijn basistaak: de kinderen helpen opgroeien tot verantwoordelijke volwassenen die zichzelf, hun mogelijkheden en beperkingen kennen en op een bepaalde manier weten hoe ze kunnen meedoen in en bijdragen aan de maatschappij. Dat klinkt wat hoogdravend misschien, zeker als je nu nog een kleutertje aan het opvoeden bent. Maar het hielp echt. Stel je maar eens voor wat het betekent als het kleutertje dat nu altijd zijn of haar zin doordrijft, volwassen is geworden en nog steeds doordramt. Dan vind je ineens – tenminste zo werkte het bij mij – de moed en doortastendheid het gedrag toch aan te pakken.
En nu zitten er in mijn huis drie tieners zich stierlijk te vervelen. Zoals ik ergens las: ze hebben wel de last van saaie lessen, veeleisende of zichzelf-iets-te-leuk-vindende docenten (excuses aan wie mijn kinderen lesgeeft: echt, ik ben je heel dankbaar), maar niet de lol van geintjes tussendoor, kletsen of stoeien met je buren, van lokaal naar lokaal hobbelen en alle interactie die erbij hoort. Gelukkig erkennen veel docenten dat (hoewel nietszeggende chats tijdens de les niet gewaardeerd worden, hoorde ik gisteren op de ouderavond). Ze zoeken manieren om de kinderen onderling meer contact kunnen laten houden en vragen zelfs ouders om ideeën.
Nu ik zat te lezen en mijn kinderen losse opmerkingen hoorde maken tegen de laptops, ging er ook bij mij een lichtje branden. Ja, ze lezen een boek onder de les (en horen dan letterlijk niets meer), ze gamen (dan ontgaat hen iets minder), klikken voortdurend met hun pennen, neuriën en roepen soms wat. Maar opmerkingen als: ‘ik heb geen idee’ en ‘o, meneer, bedoelt u dát!’ bewijzen dat er toch iets landt van wat hen toegeroepen wordt.
Ze dan horen zeggen ‘IK begrijp het niet’ in plaats van: ‘wat stom’ of: ‘hij legt het niet goed uit’, geeft aan dat ze een cruciale vaardigheid leren die nodig is om evenwichtige volwassenen te worden: ze geven niet meer alles en iedereen de schuld als er iets niet goed gaat en ze gooien er niet het bijltje bij neer. Ze nemen verantwoordelijkheid.
Ik voel me trots.
One Comment on “Verantwoordelijkheid”
Geef een reactie
Ineke 
Pingback: Learning Responsibility – Ineke Marsman-Polhuijs