Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Amanda
For English, click here
Mijn uitgever appte me een foto. Ik zie een opengevouwen doos met… mijn boeken er in! Ze zijn gedrukt. Mijn boek is af. Zaterdagmiddag komt hij ze brengen en ’s avonds vier ik het ook online met mijn familie en vrienden en wie er nog maar meer bij wil zijn. Daarna begin ik met ruim honderd exemplaren inpakken en verzenden. Ik voel me trots, druk, blij en af en toe popt er ook iets anders op, als het ballonnetje op de voorkant van mijn boek. Dan fluistert iets in mij
Amanda
Nadat hij mijn boek voor de zoveelste keer had doorgenomen schreef mijn uitgever me: ‘Ik ben weer onder de indruk van je eerlijkheid en ook je kwaliteit van schrijven. En ik heb ook echt iets met Amanda gekregen, alsof ik haar een klein beetje heb ontmoet. Wat heeft ze veel impact gehad. Ze heeft een onuitwisbare indruk op aarde achtergelaten, ook al heeft ze deze aarde nooit met eigen ogen gezien. En jij hebt Amanda toch een ‘leven’ op aarde gegeven met een waardevolle boodschap van hoeveel liefde ze heeft gegeven en nog jarenlang zal geven door de bladzijden van je boek. Wonderlijk…’
Amanda
Iemand anders schreef: ‘We remember Amanda. She passed here briefly after all.’ En weer iemand anders vertelde hoe bijzonder het is hoe haar leven zoveel andere levens heeft geraakt.
Amanda
Langzaam dringt tot me door dat ik even moet stoppen en stilstaan bij wat deze fluistering betekent, te midden van al het andere wat er speelt in ons gezin en rondom mijn boek. Het is niet alleen erg gaaf dat mijn boek er nu eindelijk is. Het is ook heel bijzonder en teer en kwetsbaar en pijnlijk. Mijn boek gaat over verdriet, geloof, twijfel, wanhoop en uiteindelijk hoop. Maar mijn boek gaat vooral ook over Amanda, ons langverwachte dochtertje, die stierf. Bij het vieren van mijn boek herdenken we ook haar leven en ik realiseer me nu pas dat ik eigenlijk niet zo goed weet hoe je dat moet doen.
Eerder, als ik niet wist ‘hoe je dat doet’, ontdekte ik al dat het helpt om het gewoon te benoemen en dus bedacht ik me dat ik het maar even op moest schrijven. Dat mijn boek er nu is betekent een lach en een traan. Een lach, omdat het gelukt is, omdat het resultaat prachtig is, omdat dit verhaal er moest komen. Een traan, omdat dit boek er kwam omdat zij er niet meer is.
Amanda
One Comment on “Amanda”
Geef een reactie
Ineke 
Pingback: Balloon – Ineke Marsman-Polhuijs