Een jaar en 25,5 kilo

Een jaar geleden ontmoette ik haar voor het eerst. Mijn schoonzus appte haar nummer jaren geleden al. Nu pas was de noodzaak zo groot dat ik haar mailde voor een afspraak.

Eerder was ik bij de orthopeed: artrose. ‘Je moet afvallen en veel trainen.’ Ik ging er vertwijfeld weg. Hoe trainen met zoveel pijn? Hoe afvallen als ik zelfs de straat al niet meer uit kan lopen? De huisarts stuurde me naar het revalidatiecentrum. Net als vroeger.

De pijn was gelukkig niet zo erg als in mijn studententijd. Toen kon ik door EDS (Ehlers Danlos Syndroom) mijn handen niet meer gebruiken en geen honderd meter meer lopen, waardoor ik een rolstoel nodig had. Na een wonderlijk proces waarin God me stap voor stap dingen liet zien, verdween EDS niet, maar de pijn en alle hulpmiddelen wel.

Het revalidatiecentrum liet me deze keer niet toe tot hun programma. ‘Je bent psychisch nog te kwetsbaar’, zeiden ze. ‘Eerst beter leren luisteren naar je lichaam en meer doen aan de PTSS.’ Diep vanbinnen wist ik dat ze gelijk hadden en ging naar een lichaamsgerichte psychotherapeut. Stapje voor stapje leer ik daar luisteren naar wat mijn lichaam zegt. Ik ontdek hoe ik aan PTSS kwam en wat het kind in mij nodig heeft.

Maar daar val je nog niet van af. De opmerking van de orthopeed gaf me het duwtje om nu dan toch naar een gewichtsconsulent te gaan. Ze liet me op haar speciale weegschaal stappen die een vernietigend oordeel uitspuugde. Vijfennegentig kilo is veel, maar dat was geen nieuws voor mij. Metabolische leeftijd: 59 kwam harder aan. Ook de andere waardes waren veel te hoog of te laag. Ze legde uit wat dat betekent en hoe ze mensen leert om daaraan te werken.

Opschrijven wat ik at deed ik al. Maar nu moest ik erbij zetten waar ik dat at, hoe laat, met wie en hoe ik me erbij voelde, waarom ik eigenlijk at. Ik moest ook noteren wat ik aan beweging deed en hoe ik vond dat de dag was gegaan.

Op basis daarvan gaf ze adviezen en maakte ze een basismenu. Ook moest ik met een stappenteller checken of ik wel iedere dag tienduizend stappen zette. Dat was een probleem. Ik kon amper nog lopen. Maar vijfhonderd stappen naar een bankje en dan weer terug lukte wel redelijk. Ik kon dat een paar keer per dag proberen. Ondertussen bleef ik naar de fysiotherapeut gaan. Door een wisseling kwam ik bij iemand met een andere insteek. Hij leerde me hoe ik mijn overprikkelde zenuw-spier-breinsysteem kon herprogrammeren en vervolgens mijn spieren heel rustig sterker kon maken.

Door het schrijven en meten ontdekte ik hoe eten mij troost, me helpt tegen verveling en stress, me een gevoel van gezelligheid geeft. Ik leerde omgaan met ‘cravings’: even uitstellen, wandelen, iets anders gaan doen. Geen alcohol drinken scheelt ook enorm, al houd ik me daar niet altijd aan.

Vandaag het laatste consult. Precies een jaar later. Weer stap ik op haar weegschaal. ‘Healthy’ staat er nu. 69,5 kilo, gezonde waardes, metabolische leeftijd: 30. Wat een verschil! We bespreken hoe ik dit vast kan houden, waar ik op moet letten. Vetcellen vergeten niet snel hoe lekker vol ze vroeger zaten. Het kan nog wel een paar jaar duren voordat ze stoppen met jengelen om lekkers.

Ik stap op de fiets naar huis en wil schrijven, afsluiten, hier even goed bij stil staan. Wat gebeurde er veel dit jaar en dat heeft niet alleen met gewicht te maken. De pijn in mijn knie ging niet weg door af te vallen. Dat was een wonder dat God gaf in de zomervakantie, nadat ik met injecties en heftige pijnstillers probeerde toch meer te bewegen.

Ik ontmoette op de camping twee mannen die ik kende van vroeger. Ze waren tot geloof gekomen en vertelden mijn Lief en mij allerlei dingen die we allang wisten, maar die we door onze problemen en ons verdriet waren vergeten. Zoals dat je pijn weg mag sturen in de naam van Jezus. Dat deed ik toen weer en de pijn verdween! En kwam ook weer terug. Ik wist nu dat ik het opnieuw weg mocht sturen. Eerst was dat meerdere keren per dag nodig. Na verloop van tijd verdween de pijn helemaal.

Dat wil niet zeggen dat er geen problemen meer zijn en ik nooit meer pijn heb. Ik ga nog steeds naar de fysiotherapeut en train iedere dag een uur. Mijn spieren moeten het zwakke bindweefsel door EDS nog steeds opvangen. Maar ik loop weer. Ik heb een gezond gewicht. Ik kan misschien zelfs wel optreden met mijn liedjes. Ik verken voorzichtig of ik mijn eerste cd kan presenteren met een heus release-concert. Ik heb voor het eerst van mijn leven een baan in dienstverband. Ik dank God. Ik ben dankbaar voor professionals als de fysiotherapeut, de psychotherapeut en de gewichtsconsulent. En ik ben superblij dat ik nu in elk geval één behandeling echt kan afronden!