Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Ik vergeet nooit
For English, click here
Laatst hoorde ik een prachtig lied over de liefde van God voor Israël. Het zijn eigenlijk verzen uit Jesaja en de woorden klonken me bekend in de oren. Toen ik het refrein en daarna het tweede vers hoorde, gebeurde er iets met me:
No I’ll never forget you. (Nee, Ik zal je nooit vergeten)
I’ll never forsake you. (Ik zal je nooit verlaten)
I will never forget my own. (Ik vergeet de Mijnen niet)
Does a mother forget her baby. (Kan een moeder haar baby vergeten)
Or a woman the child in her womb? (Of een vrouw het kind in haar baarmoeder?)
Yet even if she should forget (Zelfs als zij zou vergeten)
I will never forget my own. (Ik vergeet de Mijnen niet)
In de video clip zag ik een in donkere kleren geklede vrouw met een klein kind in haar armen. Het riep een diep verlangen in mij wakker en de donkere kleding herinnerde me aan rouw.
Maar dit lied gaat niet over mij!
Het gaat over God die naar Zijn volk verlangt en ik wist dat heel goed. Toch kon ik niet stoppen met huilen toen het refrein werd herhaald:
No I’ll never forget you.
I’ll never forsake you.
I will never forget my own.
Dit ben ik. Dit gaat ook over mij! Het verlangen in het refrein geeft woorden aan, beschrijft hoe ik me voel over mijn doodgeboren baby. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat dit vers uit de Bijbel me toestemming gaf om te rouwen, om dit diepe verlangen te voelen. Natuurlijk heb ik daar geen toestemming voor nodig, maar soms vragen mensen of ik er al overheen ben en dan vraag ik me af of ik niet te dramatisch doe en het anders zou moeten voelen. Maar hier stelt de Bijbel heel duidelijk dat het onmogelijk is voor een moeder om haar baby te vergeten. Het geeft een prachtig en accuraat beeld van wat moederliefde is.
En Gods liefde gaat zelfs dieper. God verlangt meer naar Zijn mensen dan een moeder naar haar kind verlangt.
Ik vind het ‘mind boggling’ en heb heel wat uren nagedacht over wat dit nu eigenlijk betekent. luisteren naar dit lied, de woorden laten bezinken, uitvinden wat deze gevoelens die hierdoor naar boven kwamen, betekenen, bracht me tot dit verrassende besef: weten hoe het voelt om een kind te verliezen waar ik zo intens veel van houd, verlangen naar een kind dat ik in dit leven nooit zal ontmoeten, heeft me uiteindelijk meer inzicht gegeven in de diepte van Gods liefde.
Amanda verliezen, naar haar verlangen, over haar rouwen, leren om zonder haar te leven, proberen uit te vinden wat ik geloof en hoop en waar ik voor leef, heeft me tot een dieper begrip geleid over hoe wanhopig God naar ons verlangt en wil dat we dichter bij Hem komen. Ik ben eigenlijk meer van overtuigd geraakt dat God mij nooit zal vergeten en verlaten. Zoals ik nooit mijn geliefde babymeisje zal vergeten.
Ineke 
Pingback: I will never forget you – Ineke Marsman-Polhuijs