Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Carpe Diem
For English, click here
‘Nee’, antwoordden mijn man en ik allebei. En ik vervolgde: ‘Nee, dat deden we vroeger nooit. Dat doen we pas sinds eh… sinds anderhalf jaar ongeveer.’ Ik wilde zeggen: sinds Amanda, maar op de één of andere manier wilde ik dat deze keer niet hardop zeggen, hoewel haar naam luid in mijn hoofd klonk.
De dagen daarna bleef dit gesprekje me bezighouden. We waren gezellig uit eten geweest met een van mn zussen en haar gezin en hadden het over de ijscoman. Dat die dagelijks onze wijk inrijdt en dat we vroeger werkelijk nooit een ijsje kochten. Ik vond het verspilling als je ook ijsjes in de vriezer hebt liggen en daarbij kwam ook dat de ijscoman vaak precies aan kwam rijden als ik het eten bijna klaar had.
Maar nu is dat anders. Nu halen we wel af en toe een ijsje bij de ijscoman, laten we wel eens pizza’s bezorgen en doen we meer dingen zomaar en spontaan, ook als het iets kost. Het is fijn en bevreemdend tegelijkertijd. Wat zijn we veranderd.
Vroeger op school leerde ik: ‘memento mori’, wat: ‘gedenk te sterven’ betekent. Leef altijd met het besef dat dit leven niet alles is. Besef je eindigheid. Het tegenovergestelde daarvan, zo had ik het tenminste begrepen, is: ‘carpe diem’. Dat betekent: ‘pluk de dag’ en het werd bij mij op school met enige afkeuring uitgelegd als een levenshouding waarin je geen rekening houdt met later en geen rekening houdt met anderen.
Toch neigen wij sinds ‘mori’ op ons pad kwam, veel meer naar ‘carpe diem’ dan vroeger.
Nu we weten hoe het is om een kind te verliezen, beseffen we nog meer hoe kostbaar het leven is en hoe belangrijk het is om te genieten van wat God ons vandaag geeft. We zijn ons veel meer bewust geworden van wat een geschenk het leven is, levende kinderen zijn. En daarom plukken wij de dag veel meer dan vroeger. We genieten meer van de kleine dingen, zijn dankbaarder en geven gemakkelijker geld uit aan de kinderen die wel leven vandaag.
Sinds haar geboorte telt Amanda altijd mee. Ik tel nog steeds onbewust tot vijf als we er met elkaar op uit gaan. En elke keer volgt dan dat moment van paniek: ‘O nee! Er ontbreekt een kind, we zijn niet compleet’. Om vervolgens voor de zoveelste keer tot de pijnlijke conclusie te komen dat ik Amanda meerekende, dat zij niet meer hier is, dat het toch klopt, dat we compleet zijn en kunnen vertrekken.
Ik denk dat dat momenteel mijn ‘memento mori’ is. En dat dat maakt dat ik graag een ijsje koop voor de andere kinderen: carpe diem, want we weten niet hoelang we hier aan elkaar gegeven zijn. Niet een ‘pluk de dag want wat maakt het uit’, maar een ‘pluk de dag want ik ben dankbaar voor wie vandaag wel in leven zijn’. Carpe diem.
Ineke 
Mooi!
LikeLike