Mijn eerste boek ligt in de winkel. Vorige week kwamen de presentexemplaren binnen. Mijn Lief filmde hoe ik het pakje openmaakte. Wat een apart gevoel om je eigen boek in handen te hebben: tastbaar resultaat van vele dagen eenzaam studeren en beschrijven. Ik was zo trots en enthousiast dat ik het filmpje niet alleen via whatsapp, maar ook via Facebook en Linkedin deelde. Inmiddels is het ruim tweeëneenhalf duizend keer bekeken.
Slik.
Toen ik mijn verlegenheid hierover deelde met iemand, wees zij mij lachend op de flaptekst van mijn boekje: ‘Tijdens het schrijven heeft de auteur gebeden dat dit boekje je zal helpen om tijd door te brengen met God en met de Bijbel. Dat je groeit in geloof, in gebed en in moed om je plek in te nemen in deze wereld. Zichtbaar en eerlijk. In volle zekerheid dat je nooit alleen bent.’ Ze zei: ‘Zichtbaar en eerlijk, Ineke. Ja ja, dat ben je dan dus nu.’ Ze heeft gelijk. Ik kan er maar beter aan wennen.
Mijn eerste boek heeft niets met Amanda te maken. Het gaat niet over rouwen, maar over een Bijbelboek: Daniël. Toch heeft het voor mij alles met Amanda te maken, want als zij er niet geweest was, was dit boek er waarschijnlijk niet gekomen.
Toen we erachter kwamen dat onze dochter was overleden, werd ik overweldigd door gevoelens en gedachten die ik niet (her)kende. Plotseling besefte ik dat mensen die dit eerder meemaakten gelijk hadden: als je het niet zelf hebt meegemaakt, kun je het niet begrijpen. Ik vond het altijd heel moeilijk als iemand dat zei. Ik wil heel graag mensen begrijpen en heb soms inwendig gestampvoet als iemand me afpoeierde. Dan dacht ik: ‘Vertel het me dan! Help me jou te begrijpen!’
Nu stond ik zelf voor een keus. Als het mijn vriendin was geweest die dit overkwam, dan zou ik willen weten hoe dat is, wat ze voelt, wat ze nodig heeft. Dus, als ik wil dat anderen mij begrijpen, moet ik ze vertellen wat er gebeurt en wat ik denk.
Dat heb ik gedaan. Eerst in een WhatsApp groep, wat later op Facebook en vervolgens in een eigen blog, omdat ik ontdekte dat het anderen ook woorden of begrip gaf voor verdriet. Schrijven hielp me preciezer te verwoorden en te ontrafelen wat er nou eigenlijk speelde in mijn hoofd en mijn hart. Jonathan Franzen zegt het zo: ‘Schrijven is het ordenen van je gedachten. Al schrijvend ontdek je wat je daarvoor hooguit vermoedde.’ Zo is het. Door te schrijven ontdekte ik wat er lag te sluimeren en het verwoorden hielp me om erom te kunnen huilen.
Na een tijdje werd ik gevraagd om voor een andere website te gaan bloggen. Op Puur Vandaag schrijf ik sindsdien over (meestal) andere onderwerpen dan rouw. Dat was goed voor mij. Ondertussen vonden steeds meer mensen mijn blog en kreeg ik mooie reacties. Ik besloot dat ik een boek over ‘geloven in het dal’ wilde schrijven. Toen ik daarover aan het mailen was met een uitgever die ik vertrouwde, werd ik ineens door iemand anders gebeld: ‘Hoi Ineke, heb jij er wel eens over gedacht om een boek te schrijven?’ Verbaasd reageerde ik dat ik dat graag wilde doen. We vertelden elkaar onze ideeën en van het een kwam het ander. Een paar weken later begon ik aan een proces dat totaal nieuw voor me was: ik schreef een Bijbelstudieboekje.
Mijn eerste boek gaat niet over Amanda en heeft inhoudelijk niets met mijn weg door het land van rouw te maken. Maar ik was niet gaan schrijven als ik niet in dit dal beland was. Ik was me daar erg bewust van toen ik het boekje schreef. Voor mij heeft dit boekje dus alles met mijn dochter te maken en het duurde een tijd voordat ik dat kon accepteren. Die strijd is nu voorbij. Ik ben nu echt blij dat dit boekje er is en werk inmiddels hard aan een boek dat wél over mijn leven met Amanda gaat. Ondertussen probeer ik eerlijk en zichtbaar te blijven.
