Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Ik weet niet wat ik moet zeggen
For English, click here
Het is alweer even geleden dat ik mezelf moed insprak en de stad in ging om kleren te kopen. Ik wilde geen zwangerschapskleren meer dragen, maar mijn oude kleren waren nog te klein. Ik wist niet welke maat ik nu weer had en besloot maar gewoon één winkel te kiezen en alles uit de rekken te halen wat me wel mooi leek.
Ik ging met stapels kleren naar het pashokje en probeerde zo rustig mogelijk te passen. Hoe confronterend. Mijn ontzwangerende lijf. De onzekerheid over wat nu bij me past. De kleuren. Ik wilde me mooi voelen, maar niet te uitbundige kleren aan. Per slot van rekening ben ik in de rouw.
Ik paste elk kledingstuk en een heleboel was te klein, te groot, te blij, te kort. Ik besloot van sommige items om een andere maat te vragen en verzamelde moed om een echt mens onder ogen te komen.
Als ik nu maar niet ga janken.
Ik had veel te veel kleren meegenomen in het pashokje, mopperde de verkoopster. Ik stamelde: ‘Het spijt me, hier hebt u wat ik sowieso niet ga kopen.’ Ze bond wat in en gaf me de kleren in een andere maat. Gelukkig. Ik kan wel wat vriendelijkheid gebruiken.
Ik stapte het pashokje weer in, paste de kleren en koos vier of vijf dingen uit die ik mezelf cadeau zou doen. Bij de kassa geneerde ik me. Ik vond het toch wel wat veel en om me te verontschuldigen zei ik: ‘ach ja, je kent het wel, ik was zwanger.’
O nee! Wat doe je nu? Dacht ik en ik hoopte dat ze me niet verstaan had. Maar de verkoopster – dezelfde als bij de pashokjes – reageerde: ‘O wat leuk! Wat is het geworden?’ ‘Een meisje’ fluisterde ik en in gedachten zei ik erachteraan: ‘nu niets meer zeggen!’ Maar ze vroeg verder: ‘O, wat leuk, hoe gaat het nu met haar?’
Ik aarzelde. ‘Ze is overleden’ perste ik eruit en er liepen tranen over mijn wangen. De verkoopster reageerde geschokt: ‘O, wat erg. … ik weet niet wat ik moet zeggen. … wat erg. Ik heb zelf net een kleinkind gekregen.’ Ze moest ook bijna huilen. De klanten achter mij in de rij waren ook geschrokken en de verkoopster en de andere klanten zeiden dingen die ik niet verstond. Het enige wat ik wist te zeggen was: ‘Dat geeft toch niet, ik vind het ook heel erg.’
Ik rekende af en wist mijn fiets te bereiken. Terwijl ik snikkend naar huis reed, realiseerde ik me dat het me goed gedaan had. Dat dit gebeurde, was eigenlijk zo’n zegen voor mij, ook al was het heel pijnlijk voor iedereen die erbij was. Want het is toch ook gewoon erg, dat mijn dochtertje overleden is?
Je had misschien geen woorden, maar het was fijn voor mij om te horen dat het jou raakt, dat het je schokt. Je kunt niet meer doen dan dat. Jij kunt mijn verdriet niet wegnemen en onze situatie niet veranderen. Maar dat je liet zien dat het je raakte en iets bemoedigends wilde zeggen, dat deed mij goed. Dank je wel!
2 Comments on “Ik weet niet wat ik moet zeggen”
Geef een reactie
Ineke 
Mooi Ineke. Onverwacht delen, ook met vreemden, halveert de smart. Ik heb geen idee hoe dat voelt: Een te verwachten kindje verliezen. Een cadeau, dat ontploft, terwijl je denkt blij verrast te worden? Direct in verband gebracht met de God van Leven? Een onmogelijke combinatie. Een deel van je, dat uit hoort te botten, weggereten? Ik denk, dat het heel goed is dat stukje van jou ruimte en aandacht te schenken, zodat doorleefde gedachtenissen aan en met je hartje/ Amanda een bijna tastbaar beeld gaan vormen, waar je met blijdschap naar zult gaan omkijken. Goede moed….Ik denk maar wat. Ks jannievhm
LikeLike
Pingback: Love with no place to go – Ineke