Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
For English click here
Mijn kind, ik mis je zo
Je zou twee maanden zijn geweest gisteren
Ik zou je net hebben gevoed, boertje laten, knuffelen
Je zou naar me hebben gelachen en gekraaid naar pappa die met je stoeit
Ik zou je mee hebben genomen naar het feest
Je zou mee op de foto
Maar je was er niet
Je naam werd niet genoemd
Ik moest met m’n incomplete gezin op de foto
Met dat hartverscheurende gevoel dat het nooit meer hetzelfde zal zijn
Je nooit met z’n allen op de foto komt
Niet hier
Ik weet niet hoe ik verder moet zonder jou
Maar ik weet dat ik wel zal moeten
Ik mis je zo, mijn kind.
Categorie: Amanda, GedichtenTags: doodgeboren baby, gedicht, going on, ik mis je, liefde, moederliefde, moederschap, ploeteren, rouw, Stillborn baby
Door wat ik meemaakte vroeg ik me regelmatig af: Wat geloof ik nou écht? Ik ontdekte hoe gebroken ik was en dat ik alleen heelheid kan vinden als ik heel eerlijk ben. Tegen God, tegen mezelf en tegen andere mensen. Ik gaf woorden aan wat ik voelde en daarmee ruimte aan mijn verdriet. Ondertussen denderde mijn leven in volle vaart door.
Van het een kwam het ander. Ik werd gevraagd te bloggen voor Puur Vandaag en kort daarna om mijn eerste boek te schrijven. Zo werd schrijven mijn werk. Inmiddels werk ik aan mijn derde boek.
Mijn wens is nog steeds eerlijk te zijn in gebrokenheid en daarmee anderen herkenning te geven, te bemoedigen en op te vrolijken. Broken but real.
In het menu vind je onder Amanda de blogs die ik schreef over mijn weg door het land van rouw.
Pingback: I miss you so much – Ineke