Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Verdriet of zelfmedelijden
For English click here
Geen maxi cosi nodig. Morgen gaan we naar een familieverjaardag toe. Plotseling realiseer ik me dat dit er ook bij hoort. Dat je dan naar een feestje gaat en je kindje niet mee kunt nemen.
Ik blijk zo mijn ideeën en verwachtingen te hebben gehad over hoe het zou zijn met haar erbij. En herinneringen aan hoe het was met mijn andere kinderen komen bovendrijven: Trotse opa en oma, ooms en tantes en nu zijn er ook een neefje en nichtjes, die waren er toen ik mijn andere baby’s kreeg nog niet. Het is zo leuk om te zien hoe kinderen omgaan met een kleine baby.
En gewoon, voeden, tutten, kroelen, knuffelen. Ik mis het zo. Ik mis haar zo.
Het ging een paar dagen lang zo goed met mij! Afgelopen zondag zei een spreker in de kerk tegen me dat ik God moet danken dat ze bij Hem is. Dat haar zoveel lijden bespaard blijft. Dat ze geen keuze hoefde te maken. Dat het heel goed met haar gaat. En ik deed het. Ik dankte God ervoor en ik meende het ook. Ik ging heel wat lichter uit die kerk weg.
Ik had een armbandje met haar naam gemaakt en droeg het elke dag, tot het vorige week stuk ging. Ik had de neiging om in huilen uit te barsten, vond mezelf kinderachtig, maar ging toch op zoek naar een zilveren naambandje op internet. Na zondag had ik die behoefte niet meer. Ik had rust gekregen en kon accepteren dat ze nu bij Hem is en dat ik voor het oog van de wereld vier kinderen heb en geen vijf.
Tot vandaag. Nu is die drang er weer, het verlangen naar iets tastbaars, iets wat zichtbaar is, iets waardoor ik niet het gevoel heb dat ik haar moet negeren of ontkennen. Iets wat mij helpt te accepteren dat ik vijf min één kinderen heb.
Is het zelfmedelijden of verdriet? Ik weet het niet precies. Zelfmedelijden ligt steeds op de loer en daar wil ik niet in zwelgen. Verdriet – rouw – is liefde die je niet kwijt kunt. Dat is normaal, goed, misschien zelfs mooi. Maar waar ligt de grens tussen die twee?
Ik ga maar weer eens op haar kamertje zitten en huil even flink. Nee, laat ik eerlijk zijn. Eerst appte ik mijn man, toen at ik chocola en daarna herinnerde ik me pas dat ik hiermee ook naar God toe zou kunnen gaan en zocht ik even de eenzaamheid op. Ik laat mijn tranen toe en ga naar God toe met de verwarring, het verdriet en ook met mijn zelfmedelijden.
Ik realiseer me weer dat het ok is wat is voel, dat ik haar mis, dat ze gewenst was en kostbaar en uniek. En terwijl ik alles aan God vertel, merk ik dat ik nieuwe rust van Hem krijg. Al gaat de maxi cosi niet mee morgen.
One Comment on “Verdriet of zelfmedelijden”
Geef een reactie
Ineke 
Pingback: Grief or self-pity – Ineke