Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
For English click here
De kinderen gaan weer naar school. Bij mij starten ze allemaal een groep of klas hoger. Wat worden ze gróót. Wat worden ze zelfstandig. Zoals ze ieder op hun eigen manier bezig zijn de wereld te begrijpen, grijpen, veroveren. Het ontroert me elk jaar opnieuw.
Ik fietste in mn eentje naar huis. Wat later zwaaide ik de oudsten in mn eentje uit. Hoe anders had ik me dat voorgesteld voor dit nieuwe schooljaar.
Ze zou met me mee in de bakfiets. Samen met mij haar grootste broer en zus uitzwaaien. Ik zou zeker niet alle tijd van de wereld hebben, zoals nu. Wat is de stilte dan stil en de leegte leeg.
‘Ga met je lege armen en je verdriet naar God toe’, drukte iemand me op het hart. Waarom is dat toch steeds zo moeilijk? Omdat ik daarmee accepteer dat de zaken zijn zoals ze zijn en ik dat moeilijk vind, soms zelfs koppig weersta?
Ik zat vandaag flarden liedtekst over te schrijven in mijn ‘hookbook’ waarin ik bruikbare zinnen noteer om er misschien ooit een lied over te schrijven. Ik had heel wat kladblaadjes verzameld en vond dit refreintje:
Don’t want to go there
Don’t want to feel
Just want to run somewhere
But I know it’s time to heal.
Het raakte me.
Ik weet niet meer waarom ik het destijds opschreef, maar het beschrijft precies waar ik me nu bevind. Als ik naar God ga, kan ik genezing, troost, voor mijn ziel ontvangen. Maar het betekent ook dat ik moet voelen wat ik voel. Dat ik erken wat er zich in mij roert en de tranen huil die nog te huilen zijn. En het betekent loslaten, ruimte geven. Als ik mijn verdriet aan Hem geef, kan Hij er iets mee doen. En soms wil ik dat nog even niet. Wil ik vasthouden aan het verlangen naar Amanda in de box op de plek die ik had bedacht. Al weet ik dat dat niet meer gaat gebeuren.
Don’t want to go there
Don’t want to feel
Just want to run somewhere
But I know it’s time to heal
Pingback: Weer naar school 2 – Ineke Marsman-Polhuys
Pingback: Back to school – Ineke