Ineke
Gelovig Rouwen Leven Liefhebben
Zegen dit zooitje
For English, click here
Vanmorgen keek ik een aflevering van ‘ik mis je’ en hoorde mensen praten over hoe belangrijk de overledene voor hen was en over hoe fijn het is om even over ze te praten en dat er iemand wil luisteren. Ik herken dat. En opnieuw ben ik ook verbaasd. Amanda heeft iets meer dan zes maanden geleefd en alleen binnenin mij. Toen ze geboren was, was ze al enkele dagen overleden.
Toch heeft ze zoveel teweeg gebracht. In mij, in ons huwelijk, in ons gezin, in onze omgeving, ons geloof, ons leven. Het leven is niet meer hetzelfde en zal ook niet meer hetzelfde worden.
Gisteren zong ik voor het eerst sinds Amanda werd geboren, weer vooraan in de kerk. Ik merkte dat ik sterker ben geworden, meer mezelf, krachtiger. En tegelijkertijd ook kwetsbaarder. Ik wist dat ik zomaar in huilen uit zou kunnen barsten maar degene met wie ik zong, wist dat ook en zou het overnemen als het nodig was.
De liederen zijn ook niet meer hetzelfde. Dat wil zeggen: ze voelen niet meer hetzelfde en betekenen niet hetzelfde als eerst. Zo zongen we het lied Oceans: ‘Spirit lead me where my trust is without borders, let me walk upon the waters, wherever you would call me.’ (Heilige Geest, leid me naar de plek waar ik grenzeloos vertrouwen nodig heb, laat me op het water lopen, waar U me maar ook roept).
Nou, dat heeft Hij gedaan. Ik heb op water gelopen, bij wijze van spreken. Ik heb grenzeloos vertrouwen nodig om überhaupt te kunnen leven en te kunnen blijven geloven en ik vind het nog best moeilijk om te zingen: wherever you would call me: Waar U me ook roept, door welke omstandigheden het leven ook leidt. Ik zal op U vertrouwen.
Toch is dat precies wat ik heb gedaan, geprobeerd te doen en ik zal het blijven proberen, mede door wat er in een van de coupletten staat: ‘You’ve never failed and You won’t start now.’ (U hebt nooit gefaald ten opzichte van mij, mij nooit in de steek gelaten en U gaat dat ook nu niet doen). Ik heb het gisteren met luide stem gezongen en ik spreek het mezelf even zo hard toe als ik weer wanhoop aan de toekomst, of verbijsterd terugkijk naar de afgelopen maanden. U hebt mij nog nooit in de steek gelaten en U gaat dat ook nooit doen.
En dus zing ik. Niet omdat ik het allemaal op een rijtje heb en alles zo goed weet. Maar omdat ik geloof en omdat ik weet dat ik het hier op aarde nooit allemaal op een rijtje zal krijgen.
Mijn favoriete gebed de afgelopen jaren was: Lord, bless this mess. Omdat met al mijn kinderen en al die verschillende problemen om mij heen, het onmogelijk bleek te zijn controle te houden en ik juist daardoor leerde dat het om te beginnen al niet de bedoeling was dat ik controle had, maar dat ik God de controle zou geven.
En nu mijn leven nog meer een zooitje is geworden door het verliezen van ons dochtertje, problemen die onverminderd aanwezig zijn gebleven, kinderen die opgroeien tot individuen met een eigen geluid en karakter, een lichaam dat nog altijd niet zo werkt als ik zou willen, blijft het mijn gebed dat God ons zooitje zegent. En houd ik me vast aan die zin: You’ve never failed and You won’t start now.
Naschrift: maanden later schreef ik een lied n.a.v. het lied Oceans. Je vindt het hier.
3 Comments on “Zegen dit zooitje”
Geef een reactie
Ineke 
Pingback: Aftellen – Ineke Marsman-Polhuys
Pingback: Bless this mess – Ineke
Pingback: Geloof ik nog – Ineke Marsman-Polhuijs